‘FACS kan op het snijvlak van rock en experiment – van oudsher fascinerend werkterrein – alle kanten op en zal dat waarschijnlijk ook nog lang zal blijven doen’, voorspelden we een jaar of vijf geleden. Het is precies zo gegaan. Al was dat ‘alle kanten’ misschien te optimistisch: Wish Defense is de zesde plaat van het trio uit Chicago en hij klinkt goedbeschouwd net zo als de vorige vijf.

Ze hebben hun wiskundig ontworpen, van alle kleur en menselijke warmte ontdane werkterrein immers strak omheind, waardoor de speelruimte beperkt is. Maar daarbinnen haalt FACS al jaren alles uit de kast, opgediend op albums die steevast een half uur(tje) duren. Als gezegd, de toon is zakelijk, stoïcijns, afstandelijk. Zang is ondergeschikt en the magic gebeurt vooral op onderbewust niveau: in de herhalende patronen, in de verraderlijke grooves en in de priemende gitaarschichten (Talking Haunted) die soms uitgroeien tot woeste stormen (Sometimes Only). En dat allemaal in tracks die enerzijds te abstract zijn om songs te mogen heten – zoek vooral niet naar melodieën – en anderzijds te weldoordacht zijn om voor vrijblijvende jamsessies te kunnen doorgaan. Enfin, je moet ‘t horen om ‘t te snappen. Trivia fact, als we ’t even zo oneerbiedig mogen noemen: Wish Defense is het laatste album waar de betreurde Steve Albini aan werkte, tot óp de dag van zijn dood (7 mei 2024). Dat maakt dus, naast het laatste album van zijn band Shellac, twéé fraaie zwanenzangen.