Na jaren springerige samplepop verraste Zea (het soloproject van Arnold de Boer, ook frontman van Nederlands meest avontuurlijke band The Ex) vier jaar geleden ineens met een akoestische, heel persoonlijke plaat: Moarn Gean Ik Dea. Inderdaad, in De Boers Friese memmetaal. Sindsdien maakte hij een plaat met jonge improtoetsenheld Oscar Jan Hoogland (Summing) en eentje met instrumentale, minimale gitaarwringsels (Minimal Guitar, dus), maar qua Fries is dit de eigenlijke opvolger van Moarn Gean Ik Dea.
De inzet is minder persoonlijk deze keer, meer gericht op de wereld. Ja, dat kan, ook in het Fries. Dan zing je Gean Net By My Wei. Jawel, Ne Me Quitte Pas van Jacques Brel. Of je vertaalt een gedicht van de experimentele dichter Bert Schierbeek in het Fries, of van Hans Faverey, of de Surinaamse dichter Ch.H. Eersel. Van alle teksten staan de Nederlandse en Engelse vertalingen in het fraaie boekje, plus een per nummer wisselende ‘vierde taal’. Friesland kan dat heel goed gebruiken, een blik op de wereld en een blik vanuit die wereld – maar, landgenoten, is dat voor Nederland heel anders? Met zijn akoestische gitaar als dominante factor en subtiele versierselen en verstoringen her en der gaat De Boer hier weer heel direct en tegelijkertijd experimenteler dan ooit te werk. En wat klinkt die taal toch rijk, opgehokt in gesproken-woord-passages of gevleid in hoekige melodieën. Als Fries vind ik het prachtig, maar ik hou dit moois niet graag voor mezelf.
