We zijn dik twee jaar verder en er is alweer (de vorige keer moesten we zes jaar op nieuw werk wachten) een nieuwe plaat: Wolverines. Opener Two Runaways klinkt meteen vertrouwd, maar mist de allesverwoestende wow-factor die Holy Fuck, opener van de vorige plaat, wel had. Dat gevoel gaat gedurende de rest van de plaat niet helemaal weg. Op een paar uitzonderingen na. Young Kerouacs is een geweldig nummer over onderweg zijn, over niet omkijken en over jezelf door donkere tijden trekken. Ook het poppy Anna Lee is zo’n nummer vol vuur dat alleen I Am The Avalanche kan maken. Alleen: een nummer over een overleden dierbare, dat deed de band met Dead Friends op de vorige plaat ook. En, laten we eerlijk zijn: beter. Aan de andere kant: als je de tien nummers na elkaar luistert, kun je niet anders dan concluderen dat Wolverines een sterk album is. Muzikaal gaat het weer van melodieuze posthardcore naar poppunk, tekstueel behoort Caruana absoluut tot de beste songwriters uit het genre en een slecht nummer staat er niet op deze plaat. Een aardverschuiving zal Wolverines niet opleveren, maar hun status wordt in ieder geval geconsolideerd.