Zo zitten de dertien gruizig klinkende liedjes vol ritmische wisselingen, instrumentale overgangen en melodische wendingen, net zoals de zingende ik-persoon nogal eens wispelturig uit de hoek kan komen. Als weinig anderen bezit Everett het vermogen zich te verplaatsen in eenzelvige figuren, die bol van frustratie, onmacht, walging en boosheid ieder moment kunnen ontploffen. Deze psychopatische ondertoon geeft de op zich zo toegankelijke indierock van Eels een zeker spanningsgevaar, iets waar het volgens Mr. E. zelf in de rock & roll tenslotte ooit allemaal om was begonnen. GEERT HENDERICKX