Elders in deze recensierubriek schrijf ik over We Willen Meer Meneer van Racoon. Ik voelde me betrapt toen ik het hoorde. Ik had net in klad de teleurstelling onder woorden gebracht die ik voelde bij het beluisteren van de nieuwe Atmosphere, en vooral het ongemak waarmee die teleurstelling gepaard ging.
Hoeveel kun je eisen van je favoriete artiesten? Atmosphere maakt al bijna 25 jaar ijzersterke platen. Die volvette beats van Ant en de trage, verhalende raps van Slug – het is een gouden formule. Niemand anders die geloofwaardig een nummer kan beginnen met ‘Once upon a time there was a young boy’. Maar we willen meer, meneer. Daarom was de vreugde zo groot toen Ant op de vorige plaat ineens met oude keyboards in de weer ging. Word? gaat niet verder op de ingeslagen weg, het is in feite een stap terug. Goudeerlijke teksten, uitstekende rijmschema’s, verslavende melodieën, het zit er allemaal in. Maar ik zou ze zo graag eens een Kid A’tje zien doen. Of een Lowtje, zoals dat tegenwoordig heet. Laten ze een voorbeeld nemen aan wijlen MF Doom, die op het afsluitende Barcade met een Darth Vader-stem rapt. Niet per se mooi, maar ánders. Of vraag ik nu te veel?