Extince lijkt niet eens te proberen die overtreffende trap te beklimmen. Neem de Engelstalige opener, het zwakste nummer van de plaat, waarop hij direct reflecteert: ‘Sinds ik Nederlandstalig ben gegaan heb ik niet echt inspiratie om Engelstalig te schrijven’. Zo verschuilt hij zich voortdurend achter ironie en bescheidenheid. Het haantje komt slechts één keer naar boven, in Snake Buster, waarop Extince het vlees ouderwets met zijn tanden van je botten scheurt. Verder is het – naast de gebruikelijke humor – vooral liefde wat Extince predikt. X is een ode aan de scene die zichzelf op zijn schouders heeft gebouwd. Er zijn tig shout-outs en Rotjoch krijgt de eer een moppie mee te rappen – niet omdat hij dat zo goed kan, maar vanwege zijn onschatbare waarde voor het genre. Ook al zo liefdevol: de strijdbijl blijft waar hij is. Osdorp Posse heet nu ‘een fenomeen’ en voor Brainpower heeft Extince ‘natuurlijk sympathie’. Het klinkt overigens allemaal geweldig hoor. Uiteraard, dit is Extince, die kan het telefoonboek van Breedje-da achterstevoren voorlezen met de troonrede als beat en dan nog is het verrukkelijk. Maar X is niet de wereldplaat waarop stiekem gehoopt werd, terwijl die er zeker nog in zit. Daarvoor biedt dit album voldoende aanknopingspunten.