Met The A Team veroverde Ed Sheeran drie jaar geleden de harten van alle bakvissen op het westelijk halfrond. Bij zijn optredens kreeg de virtuoos gitaarspelende en zingende Brit vervolgens ook het volwassen publiek, tot en met verwende popveelvraten aan toe, aan zijn lippen. Zijn debuutalbum + werd een bestseller . . .

Voor opvolger X – oftewel Multiply, zoals we het vermenigvuldigingsteken moeten uitspreken – dook Sheeran de studio in met Rick Rubin, de producer die werkte met bijna alle groten der aarde, van Mick Jagger tot Lady Gaga en van Adele tot Johnny Cash. Hij adviseerde Sheeran zijn nieuwe liedjes akoestisch op te nemen en alleen waar nodig later van wat extra instrumentatie te voorzien. Die werkwijze werd niet tot het eind volgehouden, maar bepaalde wel de sobere opzet waarin Sheerans liedjes, gitaarspel en stem centraal staan en er van opsmuk nauwelijks sprake is. Hij is een geboren verhalenverteller, die gemakkelijk navoelbare verhalen op een heel natuurlijke toon voor je zingt. Nergens heb je het gevoel dat hij moet forceren om zijn punt te maken. Die kwaliteit ligt aan de basis van X. Het album opent klein en breekbaar met One. Ook I’m A Mess en Photograph zijn in aanzet eenvoudige gitaarliedjes. In het door Pharrell Williams meegeschreven en -geproduceerde Sing en Runaway zingt hij mooie meerstemmige koortjes met zichzelf en is het ritme heupwiegend. En in Nina en The Man laat Sheeran horen ook vlot te kunnen rappen. Maar de ‘neo-soul-funk record’ die hij aankondigde is in de praktijk toch vooral een tamelijk naturel klinkende singer-songwriterplaat met, dat wel, flink wat uptempo nummers. Ed Sheeran zingt soepel, klinkt herkenbaar en schrijft memorabele liedjes, kwaliteiten die hij deelt met die andere favoriet van zoveel meisjes van zeventien, Bruno Mars. Waar de Amerikaan Mars wint op hitpotentie, heeft de Europeaan Sheeran echter de meeste diepgang. JAN VAN DER PLAS