En zo blijkt de titel van Winston Bogarde's biografie plots nog beter van toepassing op Kanye West. Deze neger buigt voor niemand. Of in zijn eigen woorden: ‘Y'all niggas can't fuck with Ye.’ Kanye heeft excuses gemaakt voor het maken van excuses. Het is nu klaar . . .

Yeezus ademt de sfeer van arthousefilms als Drive, Shame of iets uit de David Lynch-catalogus. De soms uitgeschreeuwde teksten, luister maar naar I Am A God, gaan over racisme, seks en Kanye zelf. Hij mag dan flink van de hak op de tak springen, toch grijpt hij je bij de keel door de manier waarop hij die teksten brengt. In de jaren zestig hadden we Bob Dylan, in de jaren tachtig Henry Rollins, in de jaren negentig was er Eddie Vedder en nu hebben we Kanye West. Boos, invloedrijk en sociaal bewogen. Yeezus is een stomp in je buik en een draai om je oren. De kale nummers worden vaak voorzien van een wat voller en melodieuzer einde waar Frank Ocean, Kid Cudi of Bon Iver je even over je bol aaien nadat je de donderspeech van Kanye hebt ondergaan. Yeezus is zware kost. Het is een album dat je aangrijpt tijdens het luisteren, het is geen album om even te ontspannen of te ontsnappen aan de zorgen van de dag. Het album ís juist al die zorgen, spanningen en stress van alledag. En dat maakt het ook zo goed. ALEX VAN DER HULST