Tijdens recente awardshows hoorde ik ze weer veel: commercieel succesvolle popartiesten die hun platte singles en albums omschrijven als kunst. Deze zangers en zangeressen maken dat ik mezelf als schrijver van albumrecensies inmiddels ook als een soort kunstenaar ga zien. En ík doe het allemaal ook nog eens zonder de hulp van Jack Antonoff.
Enfin, gelukkig zijn er in de muziek ook nog genoeg échte kunstenaars te vinden. Lucinda Chua is er een van. In haar muziek exploreert deze Londense met Chinese en Maleisische roots haar ‘zelf’. Het gaat daadwerkelijk ergens over. Chua zingt daarnaast niet alleen prachtige liedjes, ze voorziet ze van extra diepgang middels video’s waar ze onder meer haar talent in Chinese dansvormen in kwijt kan. Haar debuutplaat Yian is een gelaagde, gevoelig gezongen ambientpopplaat waar je echt voor moet gaan zitten. Zo gaat dat immers bij de echt mooie dingen in het leven, zoals die cello in I Promise, het fonkelende toetsenwerk in An Ocean of het moment waarop de strijkers als lichtjes in de duisternis beginnen te gloeien in You. Je offert tijd en krijgt er ontroering en kippenvel voor terug.
