Hoe komen we in de postrockende psychedelica ineens uit bij James Last? Aan de onvermijdbare Steve Albini ligt het niet alleen, al knoeit ie er achter de knoppen lustig op los. Band nog aan zo’n oubollig verstild gitaarborduurwerkje bezig? Steve gooit alvast de schuif open voor als de rest van de band invalt en een seconde of twee later valt het beschaafde, typische Chicago-gepiel een dot bas ten deel waarvan je zou zeggen: ‘t is kunst, als het niet zo kut klonk!’ Aan het begin van dit nieuwe album hoor je nog wat modern psychedelisch geweld, maar dat hoor je tegenwoordig in Chicago op elke straathoek, en het lijkt hier ook vooral een valse belofte. Ongelooflijk dat Mono het presteert om op z’n allerslechtst en -sloomst platgetreden paden te bewandelen waar Vangelis en Klaus Schulze in hun jonge jaren hun poedels al uitlieten. Oermelodieën die ons onderbewustzijn zouden moeten prikkelen? Nee, volkomen fantasieloze, postrock-achtige kermisklantendeuntjes, afgewisseld met pretentieus minimalisme uit het jaar nul. Het schijnt dat Mono op het podium duizenden keren beter is dan op plaat. Ik hoop het voor ze, want als ze met dit pak natte watjes in Chicago een zaal onveilig proberen te maken, zullen ze nirvana heel wat eerder bereiken dan voorzien. NANNE TEPPER