Five mics zullen de heren nooit krijgen in The Source. Ook al verdienen ze dat wel, al is het maar voor hun hele oeuvre, dat verspreid ligt over acht jaar knokken met minimale middelen. Hun vorige plaat, Se7en’s Travels (2003), was al een waar genot om naar te luisteren, maar deze nieuwe mag er ook zijn. Wederom is Slug de man die emotioneel weer helemaal in de war is. In de bombastische opener The Arrival rapt hij alsof zijn leven ervan afhangt. ‘C’mon, I’m just a cat searching for a clean lap to crash / In a world hurting, waiting for their turn to take a nap.’ Gelukkig zorgt producer Ant voor lichte muzikale pasteltinten. Maar schijn bedriegt, want de nieuwe Atmosphere is minstens zo zwaar als de laatste van Sage Francis of Cage. Met emoties doordrenkte nummers als Angelface, That Night en tearjerker Little Man doen de balans bijna doorslaan naar een manisch-depressieve status. Gelukkig zorgen opruiende nummers als Bam en Watch Out – odes aan old school-hiphop – voor wat (valse) hoop in de geesten van Slug en Ant. Maar niet voor lang, want op het deinende Pour Me Another verhaalt Slug over zijn moeder. ‘Pour me another so I can remember how true that I am to this addiction of you now.’ Als Atmosphere gitaren en drums had gehad, was dit gewoon emocore geweest. Emohop dan maar? ROY PEREIRA