ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Alsof het zelfs helemáál geen bevalling was. You Could Have It So Much Better is bijna achteloos briljant. Dertien songs, vaak onder de drie minuten, boordevol melodieuze vondsten, vanzelfsprekende hooks & breaks, volkomen logische intermezzi, vlotjes meeblèrbare refreinen en instant memorabele riffs. Alle concurrentie (we noemen geen namen) toch nog in het zicht van de finish naar huis gespeeld. Overdreven? Niks niet. Toch verschilt de plaat in wezen niet eens zoveel van z’n titelloze voorganger. Hij is hooguit wat afwisselender, donkerder, dansbaarder en – met dank aan producer Rich Costey en een ruime instroom aan toetsen en elektronica – gelaagder. En dan mogen we ‘beter’ eigenlijk ook niet vergeten, want de wijze waarop Franz Ferdinand hier in slechts veertig minuten voortborduurt op het oer-Britse muzikale erfgoed, doet de heren nu toch definitief opgaan in de lijn van ‘clevere’ bands die loopt van The Kinks en Roxy Music (check het Love Is The Drug-gehalte van I’m Your Villain!) via Wire en The Smiths tot Pulp en Blur. En dan moeten we Madness – minder clever, maar zeker zo leuk – natuurlijk ook nog even noemen en mogen we ook de Beatles niet vergeten, want met name de prachtballads Eleanor Put Your Boots On en Fade Together citeren overduidelijk uit het ideeënboek van die andere FF (Fab Four). Tekstueel liggen de zaken, net als op het debuut, wat minder helder. In het OOR-interview van twee maanden geleden wilde bandleider Alex Kapranos niet ingaan op de vraag of Walk Away over een verloren geliefde ging en dat was jammer, want nu het volledige album er is, lijkt zelfs een aanzienlijk deel ervan in het teken te staan van verlaten en verlaten worden. Meestal, net als in Walk Away (‘I love the sound of you walking away’), met een flinke scheut venijn erdoorheen. ‘Kill me now ‘cause I’m leaving you now,’ heet het in Well That Was Easy en het flapt er net zo triomfantelijk uit als het ‘see you later, baby’ in I’m Your Villain. Kapranos had duidelijk nog wat lange neuzen te maken. Verder hangt men natuurlijk weer, breed grijnzend, wat prikkelende losse flodders – vooral drugsreferenties – in het luchtledige. Gelukkig blijven er voldoende onbekommerde feestdeunen op een standaard-Franz-stuwbeat over (The Fallen, Do You Want To, Well That Was Easy, What You Meant) om ’s werelds festivalweiden ook in 2006 weer optimaal aan het stuiteren te krijgen. En líjkt het alleen maar zo of zijn ze er met This Boy en het titelnummer rechtstreeks op uit om de Kaiser Chiefs op eigen terrein te verslaan? De beste popplaat van 2005 is tevens de slimste. ERIK VAN DEN BERG