Toegegeven, Cohen kan al jaren duister – haast cynisch – uit de hoek komen, maar op You Want It Darker is de hoge leeftijd in iedere zin te horen. De Canadees zingt niet meer, hij bromt zijn teksten met krakerige basstem over de muziek heen. Die omschrijving doet overigens geen recht aan Cohens geluid: zijn bariton klinkt prachtig, ook al is ie kilometers verwijderd van de stem die in 1967 Suzanne zong. Qua begeleiding is er overigens ook genoeg veranderd, hoewel de akoestische gitaar in Leaving The Table (nog zo’n potentiële afscheidstekst) wel doet denken aan de begintijd van de muzikant. En ook de ‘la-la’s’ van de achtergrondzangeressen in Traveling Light roepen herinneringen op, ditmaal aan Dance Me To The End Of Love uit 1984. Opvallend, aangezien Popular Problems, Cohens voorlaatste, een sobere, bluesy benadering kende met af en toe een flard folk. Zo is You Want It Darker sowieso wat gevarieerder. In de titeltrack horen we Hebreeuwse koren, die het toch al duistere geluid een haast spookachtig gevoel meegeven. Zo lijkt Cohen aan de ene kant naar het begin van zijn 49-jarige carrière te verwijzen, terwijl hij ook nieuwe geluiden aan dat repertoire blijft toevoegen. Het levert een album op dat een stuk zwaarder aanvoelt dan het bij vlagen speelse Popular Problems. Zwaarmoedig of niet, op deze plaat laat Cohen knap horen wat hem een kleine vijftig jaar geleden tot een van de grootste songschrijvers maakte en wat hem nu – op hoge leeftijd – nog altijd een enorme status geeft. Als You Want It Darker écht het einde is, dan levert Cohen hier een schitterende zwanenzang af.