In 1989 werd Taylor Swift geboren in West Reading, Pennsylvania. Ze is vernoemd naar James Taylor. Daar begon het dus al. Toen Swift negen was, trad ze voor het eerst op. Haar ouders vlogen haar ondertussen regelmatig naar New York voor zang- en acteerlessen. En op haar vijftiende bracht ze haar eerste plaat uit, een naamloos countrypopalbumpje waar liedjes op staan die je veel oudere dames in het genre ook nog steeds ziet schrijven. Niemand die het toen echt door had, maar het zou het startpunt blijken van een van de meest indrukwekkende carrières in de popmuziek.
Foto Paul Barendregt
In 2023 heeft deze carrière een hoogtepunt bereikt. Tijd voor Taylor om terug te blikken. Dit doet ze uitgebreid tijdens The Eras Tour, haar huidige concertreeks. Wie geen kaartjes wist te scoren voor de ArenA volgend jaar, kon de laatste weken een registratie van de show in Los Angeles zien in de bioscoop. Ruim drie uur lang blies Swift het lokale sportstadion daar op met een ongeëvenaard spektakelstuk.
Tijdens het concert, als je het zo nog mag noemen, speelt ze songs van bijna al haar platen. Alleen haar debuut ontbreekt. Iedere plaat wordt gepresenteerd als een era ofwel een tijdperk, compleet met een eigen stage, eigen outfit, eigen setlist en eigen vibe. De grote muzikale diversiteit van Swifts oeuvre was niet eerder zo zichtbaar. De laatste sceptici moeten en zullen om.
The Eras Tour heeft geen chronologische volgorde. Swift opent met Lover, volgt met Fearless en springt daarna meteen door naar Evermore. Wat de sets gemeen hebben, zijn dat ze allemaal barsten van de hoogtepunten. Soms zijn deze hoogtepunten puur muzikaal. Wat is de titelsong van Lover bijvoorbeeld toch een machtig mooie, satijnen sing-along song. Soms is het juist de nostalgie die je naar de strot vliegt.
Tijdens You Belong With Me gaat Swift volledig terug naar haar countrypopperiode. Ze flirt met haar band; stuk voor stuk van die oude countryradio-kerels wiens namen je niet hoeft te onthouden, omdat ze alleen maar netjes binnen de lijntjes kunnen spelen. Maar wat een lol heeft ze met de heren.
Het recentere Tolerate It is vervolgens niet alleen een bloedstollend mooie song over het langzame dood gaan van een liefdesrelatie, maar ook een aangrijpend toneelstuk. Tijdens het zingen kruipt Swift over een lange, glazen tafel naar haar man aan de overkant. Ze gooit kommen, flessen en schalen kapot. Zij vecht voor hun liefde, maar hem interesseert het allemaal geen reet meer.
Terwijl Swift zich door de toch best stoere set van het enige moetje in haar oeuvre heen werkt, – de gothpopmisser Dedicated – kijken we de bioscoopzaal rond. Daar zitten jongedames die zich bij een echt concert wanen. Er wordt luidkeels meegezongen, er wordt gegild en gehuild en bij iedere hit gaan de mobieltjes de lucht in, voor een hopeloze poging een magisch moment op beeld in beeld te vangen. Als late dertiger schieten mijn ogen soms angstig richting de deuren, maar gelukkig: de FBI of Stichting Brein komt niemand levenslang opsluiten voor het filmen van het bioscoopscherm.
Stiekem film ik zelf ook wat fragmenten. Ik kan niet anders. Ik moet wel delen wat ik zie. Het eyecandy-gehalte van Swifts Eras Tour is hoger dan mijn post-popcorn bloedsuiker. Tijdens Enchanted, een vergeten parel van Speak Now, zingt de popster gehuld in een lilakleurige prinsessenjurk met glitters, de sterren van de hemel.
Tijdens het Folklore-blokje staat er een houten hut op het podium, waar aristocratisch geklede mannen en vrouwen – straight, gay, trans en non-binair – omheen dansen en dartelen om The Last Great American Dynasty uit te beelden. De Midnights-era wordt gepresenteerd als een dagdroom, met Swift in ultramarijn-blauwe lingerie. Ze zingt de hits, maar ook de minder belichte pareltjes van haar nieuwste plaat. Zo eindigt de show uiteindelijk met het gelukzalige Karma.
We vergeten soms hoe zwaar het eigenlijk moet zijn, dat popsterrenleven. In misschien wel het mooiste moment van de film kruipt Swift achter een piano voor een akoestisch blokje, waarin ze ons met de neus op de keiharde feiten drukt. ‘I hosted parties and starved my body’ en ‘my friends from home don’t know what to say’ zingt ze kraakhelder en met tranen in haar ogen, in een prachtige vertolking van de loopbaan-samenvattende song You’re On Your Own, Kid.
Vergeet al die gillende tieners, de eindeloze roddels over haar liefdesleven en de bij vlagen irritatie-opwekkende Amerikaansheid van deze superster. Vergeet de tachtig kleuren vinyl per release en het feit dat zelfs de prijs voor een bioscoopkaartje – €19,89, verwijzend naar het heropgenomen album dat rond de filmrelease verscheen – marketing is. Met de concertregistratie van The Eras Tour laat Taylor Swift definitief zien met recht tot de allergrootsten op aarde te behoren.
TAYLOR SWIFT: THE ERAS TOUR draait komend weekend nog in enkele bioscopen.
