Stel, je hebt geen idee wie of wat Blur is en ziet de documentaire Blur: To The End. Wat zie je dan? Dan zie je vier mannen van gevorderde leeftijd die: 1) erg hun best doen om het samen leuk te hebben en 2) elk in hun eigen bubbel druk zijn met hun eigen problemen of non-problemen. Aan het eind treden ze op voor een uitverkocht Wembley stadion. Doek, aftiteling.
Blur: To The End is de vijfde documentaire die er over de Britse artrockband verschijnt. Hij toont het jaar van hun tweede reünie, nadat ze tussen 2008 en 2015 voor de eerste maal waren herenigd. Regisseur Toby L. (hij is gespecialiseerd in concertfilms en muziekdocumentaires) volgt de groep vanaf het eerste weerzien tot de Wembley-concerten van 8 en 9 juli 2023. Hij had kennelijk volledige medewerking. Er is geen schijn op te houden.
Wat we zien is een afgeschminkt kwartet. Zanger Damon Albarn is tegenwoordig dikker met bassist Alex James dan met zijn schoolvriend, gitarist Graham Coxon, die in 2003 de band verliet om terug te keren voor de eerste reünie. Dat dikker is ook letterlijk, want de bassist blijkt een ongeneeslijke luiwammes die zijn dagen liggend – en kettingrokend – doorbrengt.
Graham Coxon oogt als een tobberige neuroot, meester van de uitvlucht. Drummer Dave Rowntree betoont zich de meest normale van het spul, de golden retriever die trouw zijn taak verricht. Hij was naar eigen zeggen de laatste van de groep die een buitenhuis in het groen kocht. En het is uitgerekend dat baken van stoïcijnse rust dat de Wembley-concerten in gevaar brengt door zich te blesseren – tijdens een partijtje tennis.
Voor zanger en creatieve spil Damon Albarn is Blur kennelijk de boei in een leeg en vervreemdend bestaan. De Britse muziekpers heeft de groep – een soort Radiohead voor dummies – op een sokkel geplaatst, tussen David Bowie en Ray Davies. Moet hij die rol omarmen of afwijzen? De zanger doet wel/niet wat er van hem wordt verwacht. Dat koorddansen is de drijfveer van Blur.
Treffend is het bezoek van Albarn en Coxon aan hun vroegere school in Colchester. De huidige directeur is jonger dan de muzikanten en zichtbaar geïmponeerd. Vol trots toont hij het muzieklokaal, de Damon Albarn & Graham Coxon Room. Bij hen prevaleert de gêne.
We zien de groep in de studio, werkend aan hun negende en puike album, The Ballad Of Darren, en tijdens de opwarmconcerten in de provincie, met een uitstapje naar een festival in Barcelona. Backstage is er vooral meligheid om de lege momenten te vullen. De camera is zoekende, want er gebeurt helemaal niets.
En zo is Blur: To The End voor de neutrale kijker geeuwverwekkend en voor de fan wellicht een boeiende blik in de keuken. Maar wie wil weten hoe zijn diner wordt bereid? En laten we eerlijk zijn, de film is boven alles een amuse bij het hoofdgerecht, de concertfilm van de Wembley-concerten die later dit jaar verschijnt. Amuse, maar weinig amusant.
BLUR: TO THE END (Peace Of Magic Entertainment Benelux) is vanaf 12 september te zien in de bioscoop.
Win!
Wij geven duotickets weg voor Blur: To The End. Wil jij samen met een vriend(in) naar deze film in een bioscoop naar keuze, mail dan naar prijsvraag@oor.nl o.v.v. ‘Blur: To The End’. We nemen contact op met de winnaars.
