In 1996 lukte het Oasis om een kwart miljoen fans op een grasvlakte te krijgen, verdeeld over twee legendarische concerten op 10 en 11 augustus in 1996. Gelukkig voor ons is alles destijds vastgelegd en wordt het middels de film Oasis Knebworth 1996 opnieuw aan de wereld getoond, met bioscoopvertoningen op 23 en 26 september.
Openingsfoto Roberta Parkin
De verhalen van aanwezige fans vormen de ruggengraat van de regie – anekdotes over autopech onderweg naar het concert, per toeval bij supermodel Kate Moss in de limousine belanden, Liam Gallagher uitschelden en je daarna afvragen waarom je dat eigenlijk deed, enzovoort. De meesten kennen de iconische beelden wel van Liam die als een haantje het podium op loopt en een opgeblazen voetbal het publiek in trapt, met dat Beatles-kapseltje en de off-white omatrui van drie maten te groot.
Compleet zonder angst staat de frontman oog in oog met een publiek dat alle voorgaande records uit de lucht knalt – eerder traden de Stones op voor 200.000 mensen. Als je het concert kent, weet je ook dat de band retestrak was, in topvorm, en zullen de haren in je nek overeind staan als je 125.000 mensen hoort meezingen. Helaas voegt de film weinig nieuws toe aan de beelden. Zo hadden we graag wat meer gezien over de voorbereiding en worstelingen die daarbij komen kijken.
Foto Jill Furmanovsky
Het eerste halfuur wordt besteed om spanning op te bouwen, maar dat is wel erg stapsgewijs. ‘We reden ernaartoe; we lieten ons kaartje zien; we renden naar het podium; de kickdrum werd klaargezet’, en dat gaat zo door. De anekdotes van fans die aan het woord zijn, klinken tam en worden niet veel spannender dan eerdergenoemde voorbeelden.
Alles lijkt vlekkeloos te gaan, zonder enige tegenslagen, en bijna twee uur lang zien we fragmenten van het concert en horen we fans die niets anders te zeggen hebben dan hoe geweldig ze Oasis vinden, of hoe Noel vertelt dat de jaren ’90 beter waren omdat er geen mobieltjes aanwezig waren bij concerten. Nemen we de film voor wat het is, zien we een strak gemonteerde herbeleving van twee monumentale concerten, die dynamisch wat vlak is en niet veel toevoegt aan wat we al wisten.
