De speelfilm Sound of Metal (beschikbaar op Amazon Prime) is het minimalistische portret van een drummer die zijn gehoor verliest. De manier waarop de film met geluid speelt en het acteerwerk van de drummende hoofdrolspeler maken het een grote kanshebber voor de Oscars, die over twee weken worden uitgereikt.
Drummer Ruben vormt samen met zijn vriendin Lou het noiseduo Blackgammon. De twee muzikanten vechten allebei met de nodige demonen – Ruben kickte af van heroïne, Lou’s arm zit vol krassen – terwijl ze met een camper door Amerika toeren. Halverwege die tour verliest Ruben plotseling zijn gehoor. Met de moed der wanhoop probeert hij zich nog door een optreden te trommelen, maar al snel wordt duidelijk dat hij de handdoek in de ring moet gooien.
Dertien jaar lang zocht regisseur en schrijver Darius Marder naar een acteur die centraal durfde te staan in Sound of Metal. Geen verloren tijd, blijkt al snel: de voor een Oscar genomineerde hoofdrolspeler Riz Ahmed is het aangrijpende middelpunt van de film. De Brit, die zowel in stille scènes als in hevige woedeuitbarstingen overtuigt, leerde niet alleen drummen, maar stak ook nog eens maanden in het leren van gebarentaal.
Het leeuwendeel van Sound of Metal speelt zich namelijk niet af in de zaaltjes waarin Blackgammon optreedt, maar op een gemeenschap voor doven op het Amerikaanse platteland. ‘We moeten hieraan werken’, zegt Vietnamveteraan Joe, de leider van de groep, wijzend op zijn voorhoofd. Vervolgens wijst hij naar zijn oren: ‘Niet hieraan.’ En dus probeert hij Ruben zover te krijgen om zijn doofheid te accepteren, in plaats van te dromen over een operatie die hem weer achter zijn drumstel kan krijgen.
Wat Sound of Metal op imposante wijze doet, is je als kijker in het hoofd van Ruben plaatsen. Het geluidsdesign (ook voor een Oscar genomineerd, die lijkt een zekerheidje) zorgt ervoor dat het isolement waarin hij zich plots bevindt duidelijk wordt. De wereld om hem heen suist en bromt, terwijl Ruben heen en weer schommelt tussen angst en woede. De film geeft geen uitgekauwd romantisch Hollywoodbeeld van de inspirerende man met beperking – iets waar de Academy Awards in voorgaande jaren van smulden – maar juist een uiterst sobere zoektocht naar acceptatie.
