De volle zaal en het gemêleerde publiek bewijzen dat de opzet van dit dubbelconcert in ieder geval geslaagd is; aan de legenden op de affiche is het zaak de avond daadwerkelijk legendarisch te maken. BILL WYMAN en zijn RHYTHM KINGS hebben aanvankelijk moeite om indruk te maken op het vijfduizendkoppig publiek. Vriendelijke oude mannen-rock op acceptabel volume, die vooral in de gebieden rond de bars al gauw verzandt tot achtergrondmuziek. Gezellig, dat zeker, maar de muzikanten op het podium, met een stoïcijns bassende Wyman centraal, zijn duidelijk niet bemeten op een betonnen kolos als de HMH. Op muzikaal vlak blijft het allemaal braafjes: we horen werk van Wilson Pickett, Lonnie Donegan, Little Walter en standaardwerk als I Put A Spell On You voorbij kabbelen.

Pas wanneer MICK TAYLOR het podium betreedt, komt er beroering in de zaal. Niet alleen omdat het een unieke gebeurtenis is om de twee nog levende ex-Stones op één podium te zien, maar ook omdat er eindelijk enige sprake van machtsevenwicht is in de Rhythm Kings. Taylor dankt zijn oude bandmaat voor de uitnodiging om mee te spelen, maar zet vervolgens zijn gastrol wel om tot hoofdattractie. De gitaarversterker gaat vol open en met de blueskraker (‘Nog ouder dan Chuck en Bill zelf’, grapt Taylor) Fed Up With The Blues laat de ex-Stone horen dat hij nog steeds een meestergitarist is. Dan beginnen de twee heren een beetje te babbelen over hun favoriete Stonesplaat: Beggars Banquet. De HMH krijgt inderdaad een Stonesnummer, en wel No Expectations. Een onverwachte keuze, omdat Taylor toen deze plaat werd opgenomen nog bij John Mayalls band speelde. Wat de zaal ook niet had verwacht, is dat de bijdrage van Taylor bij deze twee songs blijft. Wyman kabbelt nog een kwartiertje door, de rijkelijk aanwezige Stones-harde kern is tevreden. Maar als het podium wordt omgebouwd voor Chuck Berry heerst er toch een wat onbestemd gevoel onder de aanwezigen: hier had meer in gezeten.



BILL WYMAN

Bij CHUCK BERRY is het altijd afwachten hoe zijn pet staat. In Berry’s geval: zijn onafscheidelijke matrozenpet. De man is over de tachtig en heeft een reputatie nukkig te zijn, en vooral onvoorspelbaar. Komt hij op tijd, komt hij überhaupt en zo ja, hoe lang krijgen we de stamvader van de rock & roll te zien? Als Berry om kwart voor tien daadwerkelijk het podium betreedt, pakken donkere wolken zich boven de zaal samen. Want binnen een minuut breekt Berry een snaar en moet zijn karakteristieke gitaar tijdens het nummer vervangen worden door de Fender van zijn zoon. Iedereen houdt zijn adem in, maar de spanning verdwijnt als Berry het euvel van zich aflacht. ‘Dit kan zelfs de beste overkomen’, jubelt hij in de microfoon.

Chuck blijkt er vanavond zin in te hebben. Zijn hele performance valt op één lijn te trekken met die van Keith Richards in goeden doen. Want ook zijn beroemdste discipel mist noten, zwalkt solo’s aan elkaar en trekt zich weinig tot niets aan van de band om hem heen. Het grootste verschil bij Berry zit ‘m in de stem: die is nog kraakhelder. Zijn backing band lost alle gevallen steekjes naadloos op en meerdere malen moedigt Berry zijn jonge pianist aan om met hem in duel te gaan. Het is echter vooral te danken aan ‘s mans fenomenale persoonlijkheid en brutale charme dat zijn uurlange set van begin tot eind blijft boeien. Oh Carol en Little Queenie worden onhandig aan elkaar gebreid, maar dat komt vooral omdat Berry constant loopt te flirten met de dames op de eerste rijen. Tijdens het laatste nummer nodigt hij er acht uit om op het podium te dansen, al wordt hij uiteindelijk omringd door minstens het dubbele aantal. En terwijl het op het podium nog groot feest is, knijpt de oude meester er, al spelend, stiekem tussenuit en is de koek eigenlijk veel te vroeg op. Het unieke gastoptreden van Mick Taylor ten spijt is Chuck Berry de onbetwiste blikva