Daar is makkelijk antwoord op te geven: ja, en hoe. De mannen zetten een overdonderende show neer waarbij het onmogelijk is om je te vervelen. Oké, je moet je eerst wel over een paar dingen heen zetten. Er loopt continu een tape mee met de band, dus ruimte voor veel spontaniteit is er niet. Ook laat Joseph zijn teksten vaak over aan het publiek. Geen probleem overigens, want het lijkt er bij momenten op alsof iedere aanwezige in 013 vanavond letterlijk iedere tekst van het duo uit zijn hoofd kent. Wat de mannen wel zelf doen op het podium doen ze gelukkig uitstekend. Joseph rapt, zingt en speelt piano als een malle en Dun is een geweldige drummer.

Dat de muziek, gevuld met quasifilosofische teksten als ‘death inspires me like a dog inspires a rabbit’ soms gevaarlijk dicht in de buurt van kitsch komt, maakt vanavond ook niet veel uit: het enthousiasme van de heren vergoed veel. Neem een nummer als Migraine, dat begint als een standaard hiphopnummer, maar tijdens het suikerzoete refrein ineens in een powerballad verandert. Of We Don’t Believe What’s On TV, het is onmogelijk om geen glimlach op je gezicht te krijgen als Joseph opeens op komt met een Hawaii-overhemd aan en een ukelele. Als Dun halverwege het nummer een trompet onder zijn drumstel vandaan tovert is het feest compleet. Ook moet gezegd worden dat onder dat alles vaak ook gewoon perfecte popliedjes verstopt zitten. Bijvoorbeeld Tear In My Heart, met een refrein waar je u tegen zegt of het reggae-achtige Lane Boy, dat vanavond een massale sit-down meekrijgt.

Twenty One Pilots vraagt vanavond veel van het publiek. Gelukkig werken de fans maar al te graag mee. Dun geeft een drumsolo, terwijl hij met drumstel en al gedragen wordt door het publiek. Later in de show worden kleine trommels het publiek in geholpen, waar de beide heren op los trommelen. Ook wordt ieder stelletje verzocht om op elkaars schouders te gaan zitten. Door de uitzinnige publieksinteractie wordt het een groot feest. Het tempo verzwakt geen moment en ieder nummer wordt ontvangen alsof het nu al een klassieker is. Tijdens de toegift krijgt pianoballad Goner een oorverdovende climax, terwijl de imponerende visuals overuren draaien. Het zijn vooral die visuals die laten zien dat de band ook wel klaar is voor zalen van het formaat HMH, maar voorlopig zullen de fans blij zijn met shows van dit formaat. Want wie in zo’n grotere zaal vooraan wil staan, zal nog wel eerder dan half zeven voor de deur moeten gaan zitten.

Fotografie: Ron van Rutten

Gezien: 16 februari 2016, 013, Tilburg