Voor de ingang van 013 staat namelijk een extreem lange rij. Omdat A Day To Remember een jong publiek trekt, moet iedereen die alcohol wil bestellen en er jonger dan 25 uitziet, zich legitimeren. En dat kost tijd. Heel veel tijd. Overigens missen de mensen in de rij niet heel veel aan het optreden van The Story So Far. De poppunkband uit Californië is niet in beste doen. Zanger Parker Cannon laat altijd al veel door het publiek zingen, maar als er weinig respons van de zaal is, ziet dat er een beetje raar uit. Op zo’n groot podium zie je pas goed wat voor jochies het eigenlijk nog zijn en hoeveel ze nog moeten leren. Qua podiumpresentatie dan, want muzikaal zit natuurlijk wel goed. En ach, het is altijd leuk om hits als Roam en Quicksand weer eens te horen.

Dan Every Time I Die, die in juni vorig jaar nog met de Bouncing Souls in de kleine zaal stonden. ‘We zijn in korte tijd wel een stuk populairder geworden’, grapt zanger Keith Buckley als hij de inmiddels propvolle zaal voor z’n neus ziet. De band uit Buffalo, New York focust zich in het begin van de set op ouder werk. Tot tevredenheid van de groep fans die speciaal voor deze band naar Tilburg is gekomen. Het geluid staat echter niet zo goed afgesteld, veel gitaar, weinig lagen. Het komt de technische hardcore van Every Time I Die niet ten goede. Natuurlijk, de stem van Buckley is zoals altijd onovertroffen, maar de gelaagdheid van de muziek komt niet echt over. Een gemiste kans, want de vraag is af de heren veel fans van A Day To Remember over de streep hebben getrokken.

Als A Day To Remember keurig op tijd het podium oploopt, lijkt het wel alsof Justin Bieber in Tilburg is. De jonge fans gaan compleet uit hun dak, nog voordat de band uit Florida een noot heeft gespeeld. Het is een cliché, maar de vijf knallen er vanaf opener All I Want lekker hard op. Ook na Right Back At It Again en 2nd Sucks lijkt niets een succesvolle avond in de weg te staan. Maar daarna zakt het concert naar een bedenkelijk niveau. Zanger Jeremy McKinnon houdt zich nog wel redelijk staande in de poppy stukken, maar als zijn stem omlaag moet voor de screams, is het bijna gênant, zeker als je het vergelijkt met de screams van Buckley. Maar dat is eigenlijk nog niet het ergste van dit concert.

Nee, A Day To Remember valt in de valkuil waarin veel ‘harde’ bands die succesvoller worden vallen: het wordt allemaal te bedacht. Het confettikanon dat de band nog bij zich had op Jera On Air vorig jaar is wel thuisgebleven, maar alles lijkt zo strak geregisseerd. Het doet de popcore (een mix van pop en metalcore) van de band weinig goed. Ineens zie je het: dit is niet heel anders dan All Time Low met hier en daar wat zwaardere stukken. De verplichte akoestische nummers komen nauwelijks over en ondanks dat de band twee nummers pas voor het eerst live speelt (The Document Speaks For Itself en Live Lessons Learned The Hard Way) is het zo routineus als de pest. En dan coveren ze ook nog Over My Head van The Fray. En ja: het origineel is beter, echt waar. Een concert om snel te vergeten. Als ik voor 3voor12 had gewerkt, en dus van flauwe woordgrapjes zou houden, zou ik zeggen: A Day Not To Remember.

Fotografie: William van der Voort

Gezien: 24 januari 2014, 013, Tilburg