Één ding is duidelijk bij de show van Vampire Weekend in AFAS Live: Ezra Koenig heeft er zin in. Waar de frontman soms wat verlegen is, praat hij vanavond vrolijk met het publiek en slentert hij met een grote lach over het podium. Hij heeft dan ook genoeg redenen om blij te zijn. Het dit jaar verschenen Only God Was Above Us is een ware return to form na de saaie dubbelaar Father Of The Bride en de uitgebreide liveband om hem heen is zeldzaam in vorm. Toch vertaalt dit alles zich in een licht wisselvallige avond.

Fotografie Mick de Jong

Laten we positief beginnen, want in het openingssalvo heeft de band op de valreep nog een van dé concertmomenten van het jaar te pakken. Na een hattrick van klassiekers van de eerste twee platen, gespeeld door enkel Koenig, bassist Chris Baio en drummer Chris Tomson, introduceert de zanger de nieuwe plaat en zet het drietal albumopener Ice Cream Piano in. Wanneer dat nummer na een kleine minuut uit zijn voegen barst, schiet het stemmige gordijn waarvoor de band speelde omhoog en zien we voor het eerst de voltallige liveband, uitgerust met onder andere saxofoon, piano en viool, terwijl een geluidsmuur die zijn weerga niet kent de zaal in feeststemming brengt.

Het is knap dat de band met dit nummer zo’n euforische reactie weet op te roepen, terwijl het nieuwe album zowel tekstueel als muzikaal behoorlijk esoterisch kan zijn. Luister bijvoorbeeld eens naar de tekst die Koenig zingt net nadat Ice Cream Piano het eerder aangehaalde kookpunt bereikt. ‘You talk of Serbians, whisper Kosovar Albanians, the boy’s Romanian, third generation Transylvanian.’ Catchy is anders, maar toch laat het de zaal op zijn grondvesten schudden. Dat het gros van het publiek geen idee heeft waar Koenig over zingt, weerhoudt niemand ervan om te dansen en te springen, want daar lijkt men vooral zin in te hebben.

Vampire Weekend wil ons meestal ook wel laten dansen, maar niet altijd. En daar begint het te wringen. De extase die de band heeft opgewekt resoneert nog even tijdens het blokje nieuwe nummers, gevolgd door klassiekers Unbelievers en Cape Cod Kwassa Kwassa, maar wanneer het daarna tijd is voor drie nummers van Father Of The Bride kakt de show genadeloos in. Hitje This Life kan nog op redelijk wat bijval rekenen, maar vooral het jazzy Sympathy is vanavond niet vooruit te branden. Als we daarna ook nog het mooie maar taaie nieuwe The Surfer voorgeschoteld krijgen, is de band even de klik met het publiek kwijt.

Oudje Horchata zorgt voor een korte opleving, maar verder speelt de band een moeizame wedstrijd. Het duurt tot het één-tweetje Diane Young en A-Punk voordat Koenig de zaal weer volledig voor zich wint. En dan slaat de vlam ook écht in de pan. Vooral laatstgenoemde wordt onthaald alsof het vijf voor twaalf op oudejaarsavond is en de eerste tonen van Bohemian Rhapsody op Radio 2 te horen zijn. Dat de band dan weer een versnelling lager gaat in de slotfase had een vergissing kunnen zijn, maar door een sterkere songkeuze, met het bloedmooie Hannah Hunt als voorspelbaar hoogtepunt, werkt het deze keer wel.

Met de uitgesponnen afsluiter Hope, waarin elk bandlid langzaam afscheid neemt tot alleen het trio waarmee de show begon overblijft, komt er na twee uur een mooi einde aan een concert waarbij niemand ontevreden naar huis gaat, ondanks het wat moeizame middenstuk. Alleen zijn we nog niet klaar. Deze tour speelt de band een toegift met vrijwel alleen maar covers op verzoek. Of ze het nummer ook daadwerkelijk kunnen spelen is bijzaak, dus duren de covers meestal niet langer dan een minuut. We hadden toch liever Giving Up The Gun of Walcott gehoord (al was The Chanukah Song van komiek Adam Sandler wel een hoogtepunt), maar deze toegift symboliseert wel dat Vampire Weekend veel zin heeft om deze tour op het podium staan. Als het Koenig en zijn mannen een volgende keer lukt om de setlist wat beter te doseren, zien we vast écht een topshow.

Gezien: 15 december 2024 in AFAS Live, Amsterdam