AC/DC vond zijn oorsprong in 1973. Anno 2024 trekt de iconische rockband nog steeds de wereld over, met slechts één origineel bandlid: de onvermoeibare gitarist Angus Young. Angus, herkenbaar aan zijn duckwalk én karakteristieke schooluniform, blijft een symbool van de jeugdige energie en rebellie die AC/DC al meer dan vijf decennia definieert. In de Johan Cruijff Arena gaven ze een lesje rock & roll, waarbij elke riff en brul het publiek terugvoerde naar de hoogtijdagen van de band.

Fotografie Hub Dautzenberg

Hoogtijdagen in een andere bezetting weliswaar. De drijvende kracht achter de band, Malcolm Young, overleed in 2017 aan dementie. Zijn allerlaatste nalatenschap werd nog verwerkt in het laatste studioalbum Power Up, maar daarvan worden vanavond slechts twee nummers gespeeld, waaronder Shot In The Dark. Drie jaar voor het overlijden van het genie van de band verliet drummer Phil Rudd de groep overigens al. Cliff Williams, sinds 1977 bij de band, is ook niet meer van de partij. En Johnson moest zijn microfoon in 2016 trouwens vanwege dreigende doofheid zelf ook afgeven aan vervanger Axl Rose.

Acht jaar later is die laatste terug op het nest en telt de setlist gelukkig veel hoogtepunten. Die speelllijst bestaat voor een kwart uit songs van de rockklassieker Back In Black uit 1980. Naast de titelsong, worden ook Have A Drink On Me, Shoot To Thrill en You Shook Me All Night Long gespeeld. En Hells Bells, waarin senior Johnson niet langer atletisch onderdeel van het gigantische decorstuk wordt, zoals hij dat in het verleden zo vaak deed. Buiten kijf staat wel dat de frontman die klok tot in den treuren heeft horen luiden – hetgeen hem wellicht gehoorbeschadiging opleverde – maar in 2024 wel nog steeds weet waar de klepel hangt.

De verboden vraag is na twee uur rockhistorie toch echt hoe het gesteld is met de houdbaarheid van de band in 2024. Met een frontman van 76 die vocaal wisselend gepresteerd heeft in de afgelopen jaren, kun je je afvragen of het einde niet langzaam in zicht komt. Johnson kleurt vandaag echter overwegend keurig binnen de lijntjes en komt bij het merendeel van de nummers nog nét goed weg. Gitaarintro’s van krakers als Highway To Hell of Back In Black zetten de arena bovendien sowieso in de fik.

Is het voornamelijk publiekssympathie dat de klok slaat in Amsterdam? Discutabel. Ook al is er niemand in de arena die het hem kwalijk zal nemen op deze leeftijd; een eerlijke criticus kan niet anders dan toegeven dat de optredende dagen van de frontman wellicht geteld zijn. De iconische stem die het in 1980 overnam van Bon Scott klinkt bij vlagen toch echt meer beschadigd dan roestig. En zo is de tegenstelling met zijn bandbroeder Angus, die twee uur lang als een torpedo op volle energie blijft leveren, af en toe pijnlijk groot.

De instrumentalisten, inclusief neef Young, geven alles. Toch kan het bombastische decor niet altijd verhullen welke backbone het oorspronkelijk duo af en toe nodig heeft. Demon Fire. En daar ontbreekt het soms gewoon aan, zeker als je een vergelijking maakt met waar de groep vandaan komt.

Want met een imago dat kracht en elektrische lading uitstraalt en al jaren leunt op verwijzingen naar onweer, TNT en kolossale toeters of helse bellen, lijkt het soms gewoon alsof de accu vanavond net niet helemaal opgeladen is. Uptempo tracks als Riff Raff of Whole Lotta Rosie klikken het kwartet gelukkig tijdig in de powerbank en compenseren dat.

Hoewel het leeftijdsaspect in bijvoorbeeld de topsport nooit een argument zou zijn om te mogen blijven doorgaan, begint het hier bij AC/DC wel verdacht veel op te lijken. Deze arena is vooral blij dat deze grootvaders van de hardrock er op deze leeftijd nog voor kiezen om op de bühne te staan. Maar die empathische gedachte staat natuurlijk haaks op hetgeen de groep al meer dan veertig jaar wil uitstralen. Let there be rock.

Toegegeven: Angus en zijn malle pasjes op Thunderstruck maken veel goed. Dat de kenmerkende intro op een veel lager tempo gespeeld wordt en Johnson moeite heeft om – zoals in nogal wat nummers vanavond – binnen de maat te zingen neemt eenieder voor lief.

Vandaag lonkt de onverbiddelijke tand des tijds die échte helden langzaam reduceert tot pionnen die varen op nostalgie. Maar gelukkig wint het vijftal deze wedstrijd vandaag de dag nog nipt en beleeft Amsterdam een toffe, meezingbare rockshow voor bikers, bikkels en bewonderaars. Meer dan goed genoeg voor dagjesvolk met twintig pils in de kraag, maar hier en daar confronterend voor de kenner.

Gezien: 5 juni in Johan Cruijff Arena, Amsterdam

Vaderdagtip!

Bestel de OOR Recensiebijbel met het beste, scherpste, mooiste en meest lezenswaardige uit een halve eeuw OOR, gedestilleerd uit vele tienduizenden albumrecensies. Ga naar de shop.