Voor iedereen die Agnes Obel niet kent - het zullen er niet al te veel zijn vanavond - stelt ze zich netjes voor ('ik heet Agnes') en verexcuseert ze zich voor haar Deense accent en voor het feit dat ze in tegenstelling tot het voorprogramma uit Brussel geen Nederlands spreekt. Het . . .

Allereerst zijn alle vier de vrouwen, die gefocust het podium opkomen, in het helder wit gekleed. Agnes zegt nog geen woord, gaat als leider van het viertal achter de keyboard staan en begint te spelen, terwijl het feloranje licht de dames meteen onderwerpt aan een scan, zo lijkt het. Een drie minuten durende scan, waarna ze tijdens het tweede deel van de opening in fel blauw worden ondergedompeld; ze bijna lichtgevend naast hun cello’s en achter hun percussie-installatie naast Agnes worden weergegeven: dit openingsshot voelt bijna alsof we vanavond van ieder lid een karakterschets gaan krijgen.

Zoals Agnes’ laatste album Citizen of Glass een karakterschets is van ‘de glazen burger’, zoals het zelf noemt in de eindejaars OOR van 2016. In een bespreking over hoe de dood, aftakeling en rouw hun intrede in de popmuziek hebben gedaan komt haar album ter sprake. Ze legt uit dat we allemaal glazen burgers zijn geworden, ons zo ‘uitstallen’ dat we zelfs intimiteiten die je aan je beste vrienden nog niet zou vertellen een zodanige draai geven dat het een artefact wordt. Een groot doek achter de bijna meisjesachtige vrouwen zet dat idee vanavond extra kracht bij; schimmige, kaleidoscopische beelden laten aan ons zien hoe vrouwen spelen.

Niet vanaf de kant die wij als publiek zien – dat na de bijna ijzingwekkende opkomst van Agnes verbazingwekkend stil is geworden terwijl het nog zo onrustig was tijdens het voorprogramma – maar juist de kanten die we niet kunnen zien. De handen van de percussionist terwijl ze speelt, hoe Agnes en profil boven het keyboard beweegt, de kabels en de microfoons die over het podium zwerven; silhouetten van alles wat we niet kunnen zien en wat door de bijna psychedelische beelden – het lijkt eigenlijk wel op de coverart van Citizen of Glass – zichtbaar wordt gemaakt.

Een hele verandering in vergelijking met haar vorige concertreeksen, waar ze de hele avond achter piano zat en zich het liefst verhulde in het donker of alleen met zachte warme kleuren werd beschenen. Ze is die verlegen pianovrouw niet meer, of beter gezegd: dat wil Agnes Obel nu in ieder geval niet zijn. Ze wisselt gedurende de show van keyboard naar piano en terug, komt zelfverzekerder over dan ooit en is de leidster van een band waar ze zelf onderdeel van uitmaakt, in plaats van dat ze alleen fungeren als haar begeleiding. Het resultaat is een mooie chemie die als het toe werkt naar stuwende crescendo’s als in Trojan Horses – dat ook visueel erg mooi is door de lichte en donkere kleuren die over de silhouetten van de bandleden in gevecht zijn met elkaar – en afsluiter On Powered Ground de rillingen door de zaal laten gaan.

Door de instrumentale korte stukken die precies op de juiste plekken tussen de nummers zijn geplaatst voelt het geheel ook nog eens aan als meer dan de som der delen, conceptueel bijna. Agnes versterkt dat door voor aanvang van elk nummer opvallend veel prijs te geven over wat ze er mee bedoeld en niet geheel verrassend kondigt ze twee nummers van Citizen of Glass aan met de mededeling dat het over geheimen gaat en dat ze daarbij wil laten, lacht ze. Waardoor er dus niets anders op zit dan naar ‘haar’ meisjesachtige vrouwen (allemaal met een andere haarkleur trouwens) te kijken terwijl ze als in een voor ons onzichtbare ruimte op vrouwelijke intuïtie ons in andere sferen brengen onder Agnes’ vleugels.

Terwijl we ze toch alle vier, in het wit, zo duidelijk en breekbaar als glas kunnen zien spelen. En met hun strijken over de cello’s het spanningsveld tussen de theoretische inhoud van Agnes’ album, de werkelijkheid en dit optreden nog even verder onder druk zetten. Een intrigerend spel, en zoals Agnes het zelf misschien wel het beste verwoorde bij de uitleg van Trojan Horses – ik parafraseer: the good kind of paranoia.

Door Tim van der Mond / Fotografie: Lisa Boels

Gezien: 21 mei 2017, TivoliVredenburg, Utrecht