In plaats van spelen werd ze begraven. De dood van Mimi Parker, de ándere helft van Low, hing vorig jaar als een sluier over het festival. Ze had er moeten zijn, maar toen ging ze dood. Een jaar later keert Alan Sparhawk, haar man, terug. In de Jacobikerk speelt hij zijn eerste Europese show. Vierkoppige band, zijn zoon Cyrus speelt bas, hij draagt een trui met de hoes van Double Negative erop. Het benadrukt, dit is Low én niet-Low.
Fotografie Anne-Marie van Rijn
Het optreden dan. Na een opening die meer op een jam lijkt dan op een liedje, is daar de eerste hartekreet. ‘When you flew out the window and into the sunset I thought I would never stop screaming.’ Het is een liedje uit het idioom van Low; traag, uitgerekt. Dan volgt een geluidseruptie, een effect nog eens versterkt door de kerk, en een krijsende Sparhawk die zijn ziel uit zijn lijf en tussen de pilaren lijkt te duwen.
Maar dan, dan volgen weer een aantal nummers die niet meer lijken dan jams. Onaf, zoekend naar vorm, een vorm zonder Mimi. Home To Me is een richtingloos smeken en afsluiter Want It Back is haast een stuk lompige bluesrock dat de kerk behoorlijk leeg speelt. Dat is dan weer na dat we Don’t Take The Light Right Out Of Me (ik doe een gooi naar de titels, bij mijn weten zijn alle liedjes nieuw) hebben gehoord – een liedje van verpletterende schoonheid. Hier gaan de telefoons van het publiek de lucht in en verschijnt het kippenvel op de arm. Hetzelfde geldt voor Impossible, een liedje dat zo uit de Low-catalogus lijkt te komen.
Het is een show van twee helften. Prachtig en hartverscheurend maar ook zoekend en vormloos. Het stelt me als recensent voor een dilemma. Hoe eerlijk is het om hier kritiek te leveren, te gaan roepen dat het bij wijlen prachtig, maar bij wijlen echt niet best was? Een vergelijking dan. Zes jaar geleden speelde Phil Elverum (Mount Eerie) in dezelfde kerk, onder dezelfde omstandigheden. Het is belachelijk en harteloos om twee rouwende mannen te vergelijken, toch zegt het misschien wel wat.
Phil schreef over de rouw, over het zwarte, het niets. Dat wat hij schreef, liet hij horen. Sparhawk speelt erover. Spelen in een band, jammen, met zijn zoon, lijkt onderdeel van het proces. Dit doen we samen: spelen, nieuwe liedjes, ónze liedjes, die soms klinken als Low en soms als lompe bluesrock, het maakt niet uit, we doen dit samen, óns project, we gaan verder. Het levert een memorabele show op, die eerder als de start van iets nieuws dan het eind van iets ouds voelt.
Gezien: 11 november 2023 op Le Guess Who?, Utrecht
