Een concert is eigenlijk een soort afspraak tussen kunstenaar en publiek. Wij luisteren, zij spelen, zij toveren, wij worden betoverd. Hoe breekbaar die betovering kan zijn en hoe precair het evenwicht van die afspraak, bleek donderdagavond in de Grote Zaal van TivoliVredenburg, die Aldous Harding donderdagavond, een jaar na het verschijnen van haar laatste album Warm Chris, aandeed.

Fotografie Anne-Marie van Rijn

Het is de avond van de eenling – dat begint bij het voorprogramma. De Welshman H. Hawkline, later op de avond tevens bandlid van Harding én maker van een zeer verdienstelijk album dat enkele weken geleden verscheen, heeft een band bij zich. Althans, dat zegt hij – want achter hem, hij zit op een stoel, staat slechts een bandrecorder. ‘Ik doe nu vast het praatje, want zodra ik op play druk, stopt-ie niet meer’, kondigt hij aan. En inderdaad, op tape staan de achtergrondpartijen, de piano’s en de solo’s, zonder onderbreking. Hawkline speelt door, gitaar en zang, hij is de bandleider voor de recorder. Dan drukt hij plots op ‘stop’, de band zwijgt voor een prachtig liedje, Empty Room, écht alleen deze keer.

Dan Aldous Harding zelf. Ze komt op, bijgestaan door een vierkoppige band, en balanceert vanaf het begin tussen contact en geen contact. Bewegend over het podium, schokkerig maar gecontroleerd, als een danseres. Ze zegt weinig tegen het publiek maar we kunnen niet zeggen dat ze ons negeert. Ze kijkt, schat in, werpt een blik alsof ze wil zeggen ‘snap je het nu eindelijk?’. Ze stamelt ‘thank you’ na een liedje, wil nog wat zeggen maar lijkt zich halverwege te bedenken, een ademstoot klinkt in de microfoon.

We krijgen vanavond vooral repertoire van Warm Chris voorgeschoteld, haar laatste album. Ook haar stilste album, waarop liedjes opduiken als golven en even zo snel weer verdwijnen. Dat gebeurt vanavond ook. Het prachtige Tick Tock duikt aan het begin van de set op, de stem van Harding afwisselend geknepen hoog of juist diep, laag. De tekst wordt soms ingeslikt, maar dat leidt niet tot verlies van betekenis, Aldous Harding trekt altijd alleen de potloodlijnen die we zelf mogen inkleuren.

Dan volgt, de tracklist van het album volgend, Fever. Ze loopt naar voren, glimlacht tegen het publiek, eerst wat geknepen maar dan echt, vol overgave, de koningin van haar eigen wereld. Nog zo’n gebaar: tijdens Treasure legt ze haar kin op de haar akoestische gitaar die haar keurig wordt aangereikt aan het begin van het nummer. Alsof ze het trillen van het geluid wil voelen.

Het leidt tot een kwetsbare balans die als een nevel tussen publiek en band hangt. Het publiek luistert, hangt aan de lippen, laat zich rondleiden in haar wereld. Aan het einde van Warm Chris, het titelnummer, een foutje – dan blijkt hoe dun deze nevel is, hoe breekbaar dit evenwicht. Harding gniffelt, de zaal lacht, een niet-afgemaakt grapje, en even is het weg. Dit gebeurt vaker, gek genoeg bij haar populairste liedjes. Popparel The Barrel wordt begroet door een zucht van herkenning, maar juist die zucht doet de klok weer lopen en laat de tijd weer vooruit kruipen, waar die eerst stilstond.

Een volstrekt uniek koninkrijk in de wereld van de popmuziek – en voor zo’n uniek koninkrijk behoorlijk toegankelijk. Het publiek trekt gretig de grens over en eet uit de hand van de koningin, stampt op de grond voor een toegift. Die krijgen we: een duo van Designer en She’ll Be Coming Around The Mountain, een duo dat precies het verschil tussen haar twee laatste albums blootlegt. De één catchy en met wat goede wil zelfs dansbaar, de tweede verstild, slechts begeleid door piano, banjo en hier en daar wat koper.

Aldous Harding verlaat als laatste het podium, het magnetisme van de eenling wordt opgeheven, we kunnen naar huis. Het is een specifieke betovering, die midden houdt tussen serieus en grappig, tussen aankijken en wegkijken. Het is ook een mid-tempo-magnetisme en diegenen die daar immuun voor zijn hebben zich vast stierlijk verveeld. Maar het is bovenal een visie van een eenling, hoeveel bandleden er ook omheen staan. Een compromisloze manifestatie van toegankelijke eigenzinnigheid. 

Gezien: 23 maart in TivoliVredenburg, Utrecht