Vorig jaar november zorgde Alexisonfire voor één van de spannendste optredens van het jaar. De band was die avond in de Melkweg op oorlogspad en vooral zanger George Pettit, getooid met woeste baard, was in een constant gevecht met de zaal verwikkeld. Hij smeet fans die het podium betraden terug . . .

Pettit is in ieder geval in een beter humeur dan een jaar geleden. Pas als halverwege de set twee meisjes wel erg lang op het podium blijven hangen, voelt hij zich geroepen ze op te tillen en terug de zaal in te gooien. Meteen daarna verontschuldigt hij zich: ‘ik heb niets tegen stagedivers, geweldig als mensen betrokken zijn bij de show. Maar kom het podium op en spring er meteen weer van af.’ Waar komt al die vriendelijkheid ineens vandaan? Zou het komen omdat ie z’n baard heeft afgeschoren?

Of zou Pettit eindelijk beseffen hoe geweldig het is om in een band te spelen die zo goed is als Alexisonfire? Want als iets vanaf opener Young Cardinals duidelijk is, dan is het dat wel. Natuurlijk zijn het in de eerste plaats goede nummers die een band live te moeite waard maken. Nou, die heeft Alexisonfire in overvloede. De nadruk ligt vanavond op laatste plaat Old Crows/Young Cardinals. En daarvan speelt de band precies de goede nummers zoals Sons Of Privilege, Old Crows, Accept Crime en Midnight Regulations. Vanavond blijkt echter maar weer eens dat Alexisonfire een band is die meer heeft dan goede nummers alleen.

Alexisonfire heeft namelijk Dallas Green. De man met misschien wel de beste stem (hoi Zoli!) in de (post)hardcorewereld. En juist de afwisseling tussen zijn stem en die van Pettit zorgt voor het onmiskenbare geluid van de band. Eigenlijk is Alexisonfire een van de weinige bands waar beide zangers ook live iets unieks toevoegen, waar de afwisseling niet geforceerd aanvoelt. Daar komt nog eens bij dat de band zo ontzettend strak speelt dat je bijna vergeet dat je in de Melkweg staat, toch niet de zaal met het beste geluid normaal gesproken. Deze band is een klasse apart.

De vijf bewaren het beste ook nog eens tot het laatst. Of ja, het beste… eigenlijk zijn de nummers van de laatste twee platen beter dan het oude werk, maar stiekem hopen veel  fans toch nog op wat klassiekertjes. Die krijgen we in de toegift. Na recente single The Northern zet de band .44 Caliber Love Letter in en ontploft de zaal. Als daarna ook nog eens Accidents wordt gespeeld is de avond compleet. Dat laatste nummer, met flarden True Believers van The Bouncing Souls er in, had eigenlijk niet meer gehoeven.

Fotografie: Bart Jansen

Gezien: 28 oktober 2010, Melkweg, Amsterdam