North Sea Jazz heeft een hoog supersterrengehalte. Hier zie je meer dan eens de grootheden die je nauwelijks op andere plekken in de buurt ziet. Hier beleven supergroepen hun tourpremières en zijn culthelden graag terugkerende gasten. Het gevaar met al die meganamen op de bill is echter dat de nietszeggendheid kan gaan regeren. Style over substance, boodschappen over waarom we niet gewoon kunnen dansen in plaats van oorlog voeren, meermaals per dag horen dat we the best crowd so far zijn: als ervaren jazzbezoeker prik je er zo doorheen.

Fotografie via North Sea Jazz

Maar dan is daar Alicia Keys: de zangeres/pianiste die behoort tot diezelfde wereldtop en datzelfde grote gebaar als geen ander beheerst. Toch is er een belangrijk punt waarop ze zichzelf onderscheidt: Keys komt ieder album weer tot de voelbare, menselijke kern in een ander jasje. Het is daardoor onmogelijk niet van haar te houden. Een paar minuten onderweg in haar liveshow op North Sea Jazz – eentje van groot formaat vol minstens zo grote emoties – ben je op z’n minst verkocht.

Alicia Augello-Cook snapt dat de struggle werkelijk nooit zal ophouden. Ben je net uit die giftige relatie waar je maar in bleef tuimelen, bedriegt je volgende lief je weer. Karma zal ‘m wel bij z’n lurven pakken, is je mantra. Heb je vervolgens jezelf weer een beetje teruggevonden en ben je on fire, moet de media je weer hebben met hun opgelegde vrouwelijke schoonheidsstandaarden. ‘Does it ever get easy? Does it always end with a broken heart?’, vraagt ze zich treffend af achter de piano op het Nile-podium tijdens City Of Gods (Part II). 

Alicia’s enige manier om terug te slaan: innerlijke kracht blijven zoeken en terugkeren naar je kwetsbare menselijkheid. Dat doet ze niet alleen treffend op albumcover HERE (2016), maar ook in liedjes, met enkel haar stemgeluid en een piano. Meer heeft ze vanavond niet nodig om die opgehoopte emoties bij haar publiek te raken, eruit te halen en pijn in collectieve zelfliefde te doen veranderen. 

Al direct in het begin is het voorzichtig raak: terwijl een maansverduistering op de schermen te zien is, verschijnt Keys als fonkelend hemellichaam bovenaan de podiumverhoging voor haar decor. Ze matcht perfect met haar iriserende Yamaha-vleugel, waaruit ze staand in haar kenmerkende power pose de mooiste pop-arrangementen en patronen tovert. Na het mysterieuze Nat King Cole vangen we een glimp menselijkheid in eerste klassieker You Don’t Know My Name. Keys zelf is ‘m net als wij nog steeds niet beu, getuige het uitvoerige telefoongesprek dat ze voor ons opvoert, met alle verlegenheid en prille gevoelens die de studioversie ook zo perfect weet te vatten. 

De setlist van dit laatste grote optreden van North Sea Jazz 2022 steunt net zo veel op de hits van de (om en nabij) twintigjarige albums Songs In A Minor en The Diary of Alicia Keys, als op tracks van lockdown-releases ALICIA (2020) en KEYS (2021). Een fijne balans tussen tijdloze klassiekers en nieuw werk uit een fase waarin Keys zichzelf opnieuw uitvond. Om ons recht in ons enthousiasme en onze ziel te raken, heeft de 41-jarige Alicia Keys nog wat extra wapens aan haar arsenaal toegevoegd: een loopstation en samplepad die wat extra hiphop- en R&B flavour aan haar gestripte piano-soul toevoegen. 

De New Yorkse laat zelfs aan ons de keuze wat het mag worden: de kernachtige, piano-and-a-microphone-only-versie, of de aangeklede Unlocked-versies (snap je de woordgrap al?) van haar nieuwste plaat KEYS (2021). Terwijl de maan langzaam oplicht op de visuals, krijgt jazztrack Is It Insane overweldigend applaus voor de bonkende Unlocked-versie. Bij Only You wint de akoestische versie het dan weer van de house-verpakking. Een origineel en supervermakelijk staaltje publieksparticipatie.

Alsof ze nooit anders gedaan heeft, besluit Keys de middensectie van haar show met beide versies van een track die tweemaal een hit werd: Empire State Of Mind (Part II) in Jay-Z-versie met beat én broken down-variant. Deze wolkenkrabber van een hiphop-track is om keihard mee te zingen, sentimenten op te roepen die menigeen nog nooit beleefde en – zoals de lyrics al aansporen – lichten en aanstekers bij in de lucht te houden. Dat gebeurt dan ook massaal, zonder dat het cheesy wordt. 

Als de bloedmaan die vanavond vanaf de schermen de zaal warmrood kleurt, toont Alicia Keys zich vanavond als een symbool van wedergeboorte. Haar klassiekers blaast ze nieuw leven in alsof ze ze voor de eerste keer speelt, haar nieuw werk trekt ze naar hoger niveau in een ander jasje. Dat een track als In Common eigenlijk een gestripte versie is van house-klassieker Gypsy Woman, steekt Keys niet onder stoelen of banken: ze speelt de Crystal Waters-hit er zelfs als inspiratiebron erachteraan. Deze vrouw kan zichzelf steeds weer opnieuw uitvinden of in een andere stijl hijsen zonder haar kerntalent te verliezen: raken, tonen en transformeren. 

Als in het slot de drieklapper Underdog (de hit die Imagine Dragons wil, maar niet kán schrijven), No One (de ultieme meezinger voor dit brede publiek) en If I Ain’t Got You (ongetwijfeld de mooiste ballad van de afgelopen twintig jaar) over ons wordt uitgestrooid, is het lastig om het droog te houden. North Sea Jazz is intussen in collectieve omhelzing met de fan vooraan die het nummer aanvraagt voor het huwelijksjubileum. Alicia Keys besluit intussen met de sublieme pianomelodie van haar laatste track. Ze geleidde ons als baken aan de horizon onder een virtuele sterrenhemel richting zelfliefde, en liet ons vol warmte en voldoening achter. Een beter gevoel om deze editie van North Sea Jazz achter ons te laten bestaat niet.

Gezien: 10 juli 2022 op North Sea Jazz (22.30 uur, Nile). Lees hier al onze recensies van North Sea Jazz.

De zomereditie van OOR is uit!

Bestel ‘m hier.