En de avond begon nog wel zo goed, met voorprogramma Young Guns uit Londen. De vijf stonden dit jaar ook al veelvuldig in de Melkweg, zij het als voorprogramma van onder meer The Blackout en Danko Jones. Debuutalbum All Our Kings Are Dead is een goed voorbeeld van een geslaagde hedendaagse herrieplaat: melodisch, poppy, maar met meer dan genoeg power en muzikaliteit om ook door de wat serieuzere muziekfan goed te worden bevonden. Het geluid is meer dan redelijk, de zaal reageert goed en hoewel de stem van zanger Gustav Wood wel eens beter heeft geklonken dan vanavond, zorgt het aanstekelijke enthousiasme van de band voor een zeer fijn half uurtje. Hoogtepunt? Hit Crystal Clear.

Dan is het de beurt aan All Time Low. Bij opener Keep The Change, You Filthy Animal is er nog niet zoveel aan de hand en ook bij hitje Damned If I Do Ya lijkt het allemaal nog goed te gaan. Maar de band is vermoeid, kijkt zelfs wat apathisch de zaal in. Het enthousiasme, wat bijvoorbeeld op Lowlands nog zeer goed werkte, is ver te zoeken. Hier staan vier jongens die hun kunstje aan het doen zijn. En dat is dodelijk voor de muziek van All Time Low. Want laten we eerlijk zijn, zo bijzonder zijn die poppunkdeuntjes van de vier niet. Absoluut waar, het is catchy as hell en de refreinen zijn voor iedereen binnen een minuut mee te zingen, maar van dit soort bands zijn er toch tientallen? De reden dat All Time Low de laatste tijd zo groot is geworden, komt juist door die liveshows waarin onderbroekenlol en goede, puntige uitvoeringen van de nummers hand in hand gaan.

Het publiek trekt zich overigens weinig van de duidelijk verveelde band aan. Lost In Stereo, Stella (Would You Take Me Home) en Break Your Little Heart zijn favorieten. Eigenlijk krijgen alle nummers een geweldig onthaal vanavond. Nee, aan het publiek ligt het vanavond niet. Misschien is All Time Low het afgelopen jaar teveel in Nederland geweest. Ik bedoel, die paar beha’s die aan de microfoonstandaard werden gehangen, het plectrumschieten van gitarist Jack Barakat, de ‘show us you dick’-opmerkingen van zanger Alex Gaskarth, we kennen ze zo langzamerhand wel. En de band zelf kent ze ook. En heeft er zelf ook een beetje genoeg van.

Na twee totaal overbodige ballads en een toegift waarin de Amerikanen nog iets van energie leggen is het afgelopen. De fans hebben het ongetwijfeld naar hun zin gehad, de teksten werden door driekwart van de zaal foutloos meegezongen en de ouders achterin de zaal en op het balkon kunnen met een rustig gevoel naar huis, ze hebben het weer overleefd. Er komt een nieuw album aan, het eerste bij majorlabel Universal, misschien dat die voor vernieuwde kracht zorgt, zodat we over een half jaartje een compleet frisse band te zien krijgen. Voor nu was het toch een lichte teleurstelling.

Fotografie: Bart Jansen

Gezien: 16 februari 2011, Melkweg, Amsterdam