Wie deze maanden als concertbezoeker net zo’n inhaalslag maakt als tourende artiesten, loopt de kans heel wat zeventigers en tachtigers tegen te komen. Mavis Staples, Elton John, Tom Jones en Mick Jagger: de hoogste leeftijdscategorieën in het backstage-eiland lijken wel het meest energiek van allemaal deze maand, met enkel lovende reviews voor hun nieuwste live-rondes. Voordat de tijd hen inhaalt, springt de oude garde uit de startblokken met afscheidstournees en dankrondjes, alsof die nieuwe hartklep of kunstheup nooit nodig waren. Vandaag is op North Sea Jazz de eer aan Diana Ross, die in de Nile haar grootste hits (dat zijn er nogal wat) en een hap van recente plaat Thank You (2021) als een diamantenregen van Motown-soul, disco en onvervalste pop over ons uitstrooit. Een teder, warm en ongedwongen uur meezingen.
Fotografie Dimitri Hakke
Warm dat is het zeker, hier in de grote Nile-zaal van Ahoy. Bloedheet zelfs. Die gigantische climate control-machine boven in de zaal blaast in ieder geval geen koude lucht, te zien aan het gros van de bezoekers dat van hun programmaboekje een waaier maakt. In het midden van haar set leggen Diana Ross en haar big band de show meermaals stil om te checken of iedereen oké is: naar verluidt heeft de drummer last van duizelingen. Pas als iedereen weer een beetje verfrist is (het komt goed uit dat de zangeres driemaal van outfit wisselt), wordt de volgende megahit ingestart. Het vat de tedere, fijne energie die de 78-jarige Ross vandaag op het podium laat zien goed samen.
Als de hitte je al niet licht in het hoofd maakte, doen de hits dat wel. We kunnen het inmiddels wel het Nile Rodgers-effect (niet ontoevallig het brein achter I’m Coming Out en Upside Down) noemen, wat hier in het publiek optreedt: ‘Was die óók al van haar?’ Als Diana Ross die monsterhit niet zelf vertolkte, dan was het wel samen met The Supremes, of blijkt het een cover onder haar naam die opnieuw een succes werd. Herkenningspunten glijden er intussen doorheen als zweetdruppels van je voorhoofd. Een selectie refreinen die nog steeds in ons hoofd cirkelen: Baby Love, Stop! In The Name Of Love, You Can’t Hurry Love en Chain Reaction. En dan zijn de discoknallers nog niet eens allemaal voorbij gekomen.
Ross brengt ze intussen, ondanks de uitdagingen die de warmte brengt, ontspannen en met een brede glimlach. Wie al wat beelden zag van haar optredens in het Verenigd Koninkrijk, met als moment suprême een Glastonbury-show, had misschien wat lage verwachtingen voor vanavond. Ross klonk daar regelmatig wankel en niet toonvast, met name in de wat snellere, hoge regionen van Chain Reaction. Maar vanavond is daar vrijwel niets van te merken. Al zijn er wat goede vangnetten bedacht voor als Ross het even niet meer trekt: vier solide achtergrondstemmen en het gebruik van een vooraf opgenomen live-vocal weten de wat breekbare momenten bijna onmerkbaar te maskeren.
Maar dat reken je Diana Ross geen seconde aan. Ook dat haar nieuwe tracks niet zo inslaan als de hits is geen probleem; If The World Just Danced en Thank You, waarvan de eerste een soort crossover is tussen EDM en Heal The World van Michael Jackson, worden op goed ingebouwde momenten gespeeld en zorgen geen moment voor een inkakker. En daar is de volgende hit weer; een cover van Marvin Gaye en Tammi Terrells Ain’t No Mountain High Enough, Ross’ doorbraak als solo-artiest.
Een tikkie onverwacht, maar in sfeer en setlist heel logisch, besluit de show van vanavond met Gloria Gaynors I Will Survive (Ross bracht ‘m in 1995 uit als cover met een eigen twist), volgestopt met easter eggs van artiesten en tracks waarmee Ross in haar leven geassocieerd is (Chic, Michael Jacksons Billie Jean). Het piano-intro krijgt de oververhitte zaal nog zó gek dat er massaal wordt gesprongen en gedanst, zelfs tot aan de benauwde eerste rijen, waar iedereen die de afgelopen decennia in een gaybar is geweest meezingt alsof we in een ruim karaoke-café met airco staan in plaats van een gevulde, ongeventileerde concerthal.
Lichamen glimmen van zweet, jasjes gaan uit, glitters fonkelen intussen op de jurken van Diana en de beeldschermen: iedereen shinet vanavond. Als wij dachten dat dit uurtje al zwaar was door de omstandigheden in de zaal, is het dat zeker voor de levende legende op de bühne en haar uitstekend spelende band. In pak en gigantische jurk hebben zij slechts een enkele ventilator en waaier tot hun beschikking. Je krijgt er alleen maar meer respect voor: zeker op 78-jarige leeftijd is dit een prestatie. Een welgemeend Thank You terug van onze kant is dan ook wel meer dan op z’n plek. Diana Ross heeft niets anders verdiend na deze fijne hitregen.
Gezien: 8 juli 2022 op North Sea Jazz (20.45 uur, Nile). Lees hier al onze recensies van North Sea Jazz.