Ten tijde van haar debuutalbum Frank had ze direct na de release al de nodige kritiek op het album, dat ze maar voor 80% geslaagd vond. Zowel de critici en connaisseurs dachten daar anders over en beseften dat ze met een ruwe diamant te maken hadden. Ze werd twee keer genomineerd voor een BRIT Award, in de categorieën beste urban act en beste vrouwelijke soloartiest. Ook in 2007 is ze genomineerd in die laatste categorie, evenals voor beste album. Back To Black heet die plaat, en ze bereikte er de eerste plaat in de Engelse hitlijst mee. Producer: Mark Ronson, die eerder al op zeer geslaagde wijze samenwerkte met Lily Allen. Het zou teveel eer zijn om het succes van Back To Black aan hem op te hangen. Daarvoor is het talent van Winehouse veel te groot. Wel moet ze de juiste mensen om zich heen hebben, zonder de volgende Courtney Love te worden.

In de Engelse pers wordt ze wel eens de vrouwelijke Pete Doherty genoemd, doordat ze zichzelf regelmatig in de nesten werkt. Haar problemen met anorexia en boulimie zorgden al voor zeer openhartige interviews, en in de pers werd er ook veelvuldig gespeculeerd over bipolair gedrag dat ze zou vertonen. Haar alcoholverslaving en de reactie daarop van haar management verwerkte ze in de song Rehab, een van de mooiste nummers op Back To Black. Een bescheiden hit met een zeer aanstekelijk refrein, en voor veel toeschouwers het nummer waardoor ze Winehouse leerden kennen. Ze speelt het als laatste nummer voor de toegift. Daarvoor worden we getrakteerd op 45 minuten rauwe, pure soul, jaren 50/60 girlgrouppop en jazz om de vingers bij af te likken.

Stipt om 1 uur ‘s nachts trapt zij en haar achtkoppige band (gitaar, twee blazers, drummer, bassist, toetsenist en twee dansers/achtergrondzangers) op redelijk energieke wijze af voor misschien wel het beste optreden dat je dit jaar zult zien. Winehouse is gekleed in een zwarte cocktailjurk met decolleté en blote schouders, heur haar opgestoken in een suikerspin. Haar tatoeages op rug en bovenarmen zijn goed zichtbaar. De bordeauxrode galahandschoenen reiken tot haar ellebogen. Dankzij de naaldhakken waarop ze balanceert kan ze weinig anders doen dan een klein beetje heen en weer wiegen. Dat geeft niet. De twee dansers links van haar maken dat meer dan goed en zo kan je je goed concentreren op haar kraaiende, soepele en karakteristieke stem. Back To Black komt bijna in zijn geheel voorbij, waarbij opvalt hoe goed het rijke geluid van de plaat ook live volledig overeind blijft. De band is goed op elkaar ingespeeld, zo blijkt wanneer He Can Only Hold Her in één moeite doorgaat in Doo Wop van Lauryn Hill.

Tegen die tijd mag het tempo wat omlaag voor het subtielere en zwoelere I Heard Love Is Blind, een van de weinige nummers van Frank die ze vanavond speelt. Haar achtergrondzanger is degene die wordt toegezongen. Wanneer ze even later Rehab inzet slaat de schrik even om het hart: ze is pas drie kwartier bezig, en nu al aan het laatste nummer toegekomen? Ja, zo blijkt wanneer ze vervolgens het podium af schrijdt. Terugkomen doet ze nog voor twee nummers, waaronder een cover van The Zutons’ Valerie. En dan is de koek op. Amy zakt eventjes licht door haar knieën bij wijze van afscheidsgroet, en dan is het afgelopen. 55 minuten slechts. Maar het waren wel 55 fantastische minuten, waar geen enkel slecht moment tussen zat. Dit was een concert waar iedere muziekliefhebber bij had moeten zijn. JASPER VAN VUGT

Foto: PETER PAKVIS

Gezien: PARADISO, AMSTERDAM (9 FEBRUARI)