ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Maar voordat onder andere North Sea Jazz aan de beurt is, maakt de stadsgenoot van Snoop Dogg en Ice Cube zijn Nederlandse livedebuut in Paradiso-Noord. De Tolhuistuin bleek al snel veel te klein; de show verkocht razendsnel uit en op Ticketswap zoeken bijna meer mensen naar een kaartje dan de zaal capaciteit heeft. Kortom: het is een buitenkansje om Anderson .Paak hier te zien. Des te meer omdat hij vanavond aan het begin van de opbouw van een ijzersterke live-reputatie blijkt te staan. De oplettende toeschouwer ziet de zanger nog voor aanvang het podium op sneaken en zich grijzend weer verstoppen. De zaallichten flikkeren nonchalant, de dj dropt zijn zoveelste beat, maar ineens horen we live-rap vanachter de gordijnen. Voordat het merendeel van het publiek het doorheeft, maakt .Paak zijn entree voor een rauw openingsblok, waarin hij onder andere Animals van Compton en Without You van het eigen Malibu rapt.
Anderson .Paak doet ons denken aan Kendrick Lamar, toen die voor het eerst op een Nederlands podium stond. Dat was een paar jaar terug tijdens hiphopfestival CAUSE, toen Good Kid, M.A.A.D. City nog niet eens uit was. Net als Lamar beschikt .Paak over een veelzijdige stem en een waanzinnige flow. Zowel zijn woorden als uitstraling zijn krachtig. Zelfverzekerd. Het zou niet erg zijn als dit het was; een rapper en zijn dj, denken we op dat moment. Maar na een track of vijf schuift de rest van .Paak’s band aan. The Free Nationals heten ze, maar de bassist, gitarist en reeds aanwezige dj die dit collectief vormen, zijn niet te vergelijken met The Vanguard of His Extraordinaires. Als er iets valt aan te merken, is het dat .Paak’s band nog flink moet groeien. De blazers en alle achtergrondzang komen nu helaas nog uit een Macbook.
Ondanks die beperking weet de groep een opvallend warm en omvangrijk geluid te produceren. De combi van moddervette baslijnen en soms licht funky, dan weer rockend gitaarspel met .Paak’s uitermate gepassioneerde zang is een gegarandeerde home run. Bij nummers van zowel Venice als Malibu neem de ster daarnaast regelmatig al zingend en rappend plaats achter de drums, waar hij al even vaardig, vurig en veelzijdig mee weet om te gaan als met zijn stem. Vanuit deze positie ontstaan de grootste muzikale hoogtepunten, waaronder Put Me Thru, het uitermate feestelijke Am I Wrong en last but not least, Carry Me. Een emotioneel beladen nummer, zelfs zonder het stukje Let’s Dance aan het eind. Ook maakt .Paak indruk als meer traditionele r&b-zanger. Tijdens The Bird, I Miss That Whip en Might Be staat hij als een Babyface, R. Kelly of Prince achter de microfoon. ‘She said: bend me over that sink / I said: damn, your wish is my will,’ ademt de zanger al slowend met de standaard.
Het publiek is opvallend hiphop-georiënteerd, waardoor hun aandacht en enthousiasme tijdens deze tragere momenten wat lijkt weg te zakken. Gelukkig lijkt .Paak niet alleen qua uiterlijk en jovialiteit op Cam Newton van de Super Bowl-verliezende Carolina Panthers. Net als de quarterback weet hij ook perfect de (spel)situatie in te schatten. Zodra het publiek ook maar een klein beetje inkakt, brengt hij ze weer bij de les. Via call and respond, door ze direct aan te spreken (‘You’re handsome!’, roept ‘ie naar zowel griet als gozer), of door van het podium te duiken en meerdere doldwaze danskringetjes tussen en met de toeschouwers te vormen. Het is ongelofelijk wat een veelzijdig talent deze man eigenlijk is, en razendknap hoe hij al zijn stijlen en kwaliteiten tot één duidelijke identiteit (zowel in sound als in act) heeft weten te versmelten. Een fenomeen is Anderson .Paak. Nu al, zonder complete band, zonder verfijningen. Gaat dat zien, gaat dat zien.
(archief)Foto: Amir Aziz (CC)
Gezien: 12 februari 2016, Paradiso-Noord, Amsterdam