Vier jaar duurde het voor de Zweedse na haar laatste optreden terugkeerde naar Amsterdam. Haar meest recente album For The Young was even lang in de maak en bevat nummers die volgens de zangeres het eindresultaat zijn van een lastige en vreemde periode waarin ze veel heeft geschreven. Ze trapt af met Hours en Still A Beautifull Day, een dubbelslag van haar nieuwste album, waarop vergankelijkheid een belangrijk thema is. Vooral het tweede nummer klinkt erg fijn met zijn gelaagde gitaren die doorkruist worden door een speels orgel.

Tekstueel sluit het nieuwe werk naadloos aan bij het eerdere werk van Ternheim, dat altijd al aan de zware kant was. Zoals weinigen dat kunnen bezingt ze de duistere zijde van het bestaan – verloren liefdes, de dood, of eenzaam, zoals in het met een jazzy melodielijn doorspekte To Be Gone. Ondanks die heftige onderwerpen stemt ze je met haar ijzige stem niet zwaarmoedig, maar laat ze je op een fijne manier je leven overpeinzen. Halverwege de show komt het hoogtepunt, als ze het verzoekje van een fan inwilligt en haar ziel op tafel gooit met het persoonlijke Better Be. De begeleidingsband is stil en op gitaar bezingt ze het verpletterende relaas van een mislukte relatie. De verschillende praatclubjes die deze avond helaas in de zaal verzameld zijn, vallen gelukkig allemaal stil en de voelbare kwetsbaarheid en gepijnigde uithalen bezorgen menigeen kippenvel.

Het tweede deel van de setlist is zeer gevarieerd. Van Ierse folk met Bow Your Head tot een zwoele cover van Josh Turners The Longer The Waiting (The Sweeter The Kiss) en van de jagende beat van Let It Rain tot het onheilspellende What Have I Done. En dan is er ook nog een bijzondere versie van Summer Rain, dat Ternheim met de volledige band aan de rand van het podium a capella ten gehore brengt. Misschien is het nummer in deze variant nog wel net iets mooier dan de versie die ze met haar Scandinavische collega’s Nina Kinert, Ane Brun en Ellekari Larsson opnam. Via My Secret rammelt ze muzikaal naar een geweldige climax om in de toegift onder andere het toch al briljante Backstreet Boys-nummer Show Me The Meaning Of Being Lonely te spelen. Zo betovert de Zweedse engel der duisternis vakkundig haar publiek en weet ik zeker dat ik haar niet opnieuw vier jaar zal vergeten. Ik beloof het Anna.

Fotografie: Willem Schalekamp

Gezien: 12 april 2016, People’s Place, Amsterdam