Nét na de eeuwwisseling, toen flitsende flip-telefoons en wijde skatebroeken de cultuur definieerden, dook er een tieneridool op met ladderpanty, oogschaduw en All Stars. Met haar rebelse spatjes, grote mond en een houding die zo scherp was als de punten van de studs op haar jasje, werd ze de onbetwiste muze van elke alternatieve tiener. Een kwart eeuw later staat diezelfde Avril als bijna veertiger op Pinkpop.
Fotografie Paul Barendregt
De muzikale melkmuil van toen is veranderd in een volwaardige popact, die mede door het succes van Olivia Rodrigo weer iets aan hipheid heeft teruggewonnen. Maar de vraag die over het festivalterrein gonst is of de warme herinneringen aan haar gloriedag niet een beetje zullen teleurstellen. Sterft de echo van de jonge rebellie weg in de fluistering van wat ooit was? Of wordt deze versterkt door de tand des tijds? Het blijkt een bonte mix van beiden, zonder dat het ergens écht gecompliceerd wordt.
Avril is goed opgedroogd, in tegenstelling tot het gros van het publiek in Landgraaf. Wie een blik werpt op het veld ziet dat sommige verregende fans zijn meegegroeid met hun idool van toen. De jongens met baggy jeans zijn nu vaders die thuis kinderwagens duwen, de meisjes die hun hals versierden met een choker zijn drukke moeders die tussen de bedrijven door een carrière managen. Deze veertigers kijken wellicht met een vleugje nostalgie terug naar hun wilde festivaldagen, maar hun festivalervaringen nu zijn vaak een afweging van comfort boven avontuur.
Op het podium staat vooral een gerijpte artieste. Avril heeft zich ontwikkeld tot een performer die naadloos in het poppy rijtje van Robbie Williams of P!nk past. In de huidige vorm van Pinkpop is haar plek op de poster van dit jaar dan ook meer dan terecht. De scherpe randjes van de tienerangst hebben inmiddels wel plaats gemaakt voor persoonlijke groei en reflectie, zo is te zien.
Bovendien staat hier een uitstekende zangeres op de planken. Maar héél even lijkt de 39-jarige Canadese zich te overschreeuwen tijdens What The Hell, afkomstig van het weinig zeggende album Goodbye Lullaby uit 2011. Gelukkig maken klassiekers als Complicated, Happy Ending en Girlfriend die kleine uitglijder amper noemenswaardig.
Met haar duet met Yungblud – die vlak voor het einde van de set het podium op gehaald wordt voor I’m A Mess – slaat Lavigne vandaag de perfecte brug tussen zorgeloze jeugd en het bedachtzame volwassen leven. Naast Love It When You Hate Me is dit overigens het enige nummer van Love Sux uit 2022 in de set. Pinkpop vaart dit uur toch echt het beste op nostalgie. Na meezinger, afsluiter en millennial-anthem Sk8er Boi kunnen we wel stellen dat deze wens meer dan gehonoreerd is en het weerzien met deze nog niet vergeten popster op rolletjes is verlopen.
Gezien: Pinkpop 2024, vrijdag (19:30 uur) op de South Stage.
