Babymetal, een opvallende verschijning in de wereld van metal, doet denken aan een typisch Japanse uitvinding: briljant, onconventioneel en soms verrassend effectief. Net zoals Japan bekend staat om zijn neiging om functionaliteit te combineren met speelse flair – denk aan de Kawaii-versie van rijstkokers tot robotassistenten – mengt Babymetal zware metalgeluiden met de energieke, bijna schattige uitstraling van hun gothic lolita outfits en strakke choreografie. Onweerstaanbaar en bizar als een vleesgeworden Tamagotchi. Hello Kitty op ketamine.
Fotografie Paul Barendregt
De kern van Babymetal’s succes ligt in hun vermogen om ogenschijnlijk tegenstrijdige elementen te vermengen tot een harmonieus geheel. Dit is vergelijkbaar met de wijze waarop Japanse ontwerpers bijvoorbeeld capsulehotels hebben bedacht: uiterst efficiënt en verrassend comfortabel, een oplossing die zowel praktisch als vreemd aandoet voor buitenstaanders. Babymetal neemt de intensiteit van metal en injecteert deze met een dosis jeugdige energie en onschuld.
Met afgestemde looks als directe knipoog naar de Harajuku modecultuur, die draait om het uitdagen van conventies en het uitdrukken van een unieke identiteit, kunnen de dames vanaf opener Babymetal Death rekenen op zowel gefronste wenkbrauwen als bewondering. Dit is een relatief nieuw schouwspel dat een brug slaat naar het onbekende voor alle Westerse toeschouwers die nieuwsgierig komen kijken.
Toch bekruipt het gevoel dat we hier voornamelijk te maken hebben met een flinke dosis slimme exploitatie van drie gewillige, aandoenlijke marionetten. Wie heeft hier de touwtjes nou écht in handen? Want met de robotische danspasjes en stalen gezichten van het drietal in kwestie rijst met name in de eerste tien minuten van de set de vraag of de meisjes het zélf allemaal wel zo leuk vinden. Ooit ontstaan uit de overblijfselen van een tv-talentenjacht voor kinderen, zonder enige kennis van metalmuziek, toert deze slimme replica inmiddels over de hele wereld.
Het heeft dan ook even nodig heeft om te landen vandaag. Het duurt zeker tot het derde nummer Pa Pa Ya!! voordat de wellicht ingestudeerde boze blikken op de porseleinen gezichten langzaam plaats maken voor zichtbaar plezier. Het voorvak wappert daarnaast gehoorzaam met poncho of shirt en haalt op verzoek de mobiele telefoon uit de zak om een lampje te laten schijnen. Dit is entertainment, maar muzikaal gezien blijkt originaliteit helaas ver te zoeken bij deze uit Japan geïmporteerde eenheidsworst. De enige uitzondering hierop is Ratatata met Electric Callboy, die vorig jaar op dezelfde bühne stonden.
Nee, het zijn toch echt de poses en dansjes van Babymetal die de show stelen. Van de zang moet het optreden het trouwens sowieso niet hebben; tijdens Metali!! wint zangeres Su-Metal de jankwedstrijd op geen enkele manier van gastmuzikant op band Tom Morello. De gitaargod creëert vanaf het immense videoscherm meteen een pijnlijk contrast met de nietszeggende, saaie band die vandaag niet in de traditionele corpsepaint maar met een soort Themu-variant op een Slipknot-masker ten tonele verschijnt. Noem het passend.
Als we de gehele set moeten samenvatten dan kijken we onze ogen uit. Als dat het doel is, dan is Babymetal geslaagd. Dit is geen muziekband maar een fenomeen dat de essentie van Japanse innovatie en culturele mash-up belichaamt. Durven combineren wat traditioneel niet gecombineerd wordt, met resultaten die zowel verwarrend als fascinerend kunnen zijn. Je wist niet dat je het nodig had, totdat je het zag. Al geldt dat zeker niet voor iedereen.
Gezien: Pinkpop 2024, vrijdag (16.15 uur) op de North Stage. Lees hier al onze verslagen van Pinkpop. Ook aanwezig? Deel je mening en foto’s in de app van Gigit!.
Zomeractie!
Als je nu een jaarÂabonnement op OOR neemt betaal je geen 69,95 maar slechts 53 euro. En je maakt kans op een Yamaha versterker met compacte pianocraft luidsprekers. Kijk hier voor de actie.