Een podiumopkomst is, hoe jong en alternatief je act ook is, niet te onderschatten. Zo lijkt bar italia dat vrijdag voor een afgeladen Rotown komt spelen op het eerste oog weinig soeps: men pakt in stilte hun instrumenten erbij, er wordt nog wat gepield, gitarist Jezmi Femi kijkt onwennig het podiumlicht in en merkt op dat hij niets kan zien. Tot zover de eerste indruk van de band, die gelukkig niet alles zegt over hun show die op momenten genoeg focus heeft om het jonge publiek te geven waar het voor komt.

Fotografie Bram Rietveld

Als we dan toch nog even aan de oppervlakte blijven bij het Londense trio, valt op hoe eclectisch het gezelschap op de planken overkomt. Gitarist Sam Fenton heeft een mooi lelijke Britse kop – de Union Jacks op z’n verwassen T-shirt wapperen ten overvloede, gitarist Jezmi Femi rockt al dan niet bewust de klassieke nerduitstraling van de zeroes Nickelodeon middelbareschoolseries en zangeres Nina Cristante, een – jawel – Italiaanse frêle met lang krullend haar maakt het bonte gezelschap compleet, dat bijgestaan door drummer en bassist, zijn tweede opwachting in een half jaar tijd maakt in Rotterdam.

Zingen doen ze overigens alledrie en in dat opzicht passen ze wél naadloos samen. Op het snijvlak van pop, artrock en postpunk levert de band mooie kleurplaten die ondanks hier en daar wat krassen buiten de lijntjes altijd herkenbaar blijven als goede (pogingen tot) liedjes. De gelijke inbreng van de drie bandleden resulteert in onconventionele songstructuren die vaak imponeren als halfbakken maar fijne collages van losse ideeën.

Zoals geldt voor de strijdmakkers van Sorry, ligt er ook bij deze Londenaren een gevaar op de loer: al te subtiel geproduceerde poppareltjes neigen in de livemix soms wat onder te sneeuwen. Met de vorig jaar verschenen albums Tracey Denim en The Twits heeft de band in ieder geval meer dan genoeg sterk materiaal om uit te putten.

Al vroeg in de set speelt de band prijsnummer my little tony, dat echter niet volledig uit de verf komt doordat de iele stem van Cristante volledig verzuipt in de golven van gruizig gitaargeweld. Gitarist-zanger Femi houdt zich daarentegen vocaal beter staande met overdreven gearticuleerde klanken die hij vanachter uit zijn keel de microfoon in knijpt. Met zijn vocoder-achtige manier van zingen bereikt hij onbetwist het beoogde effect van cool, maar na een tijdje begint het wel, eh ja, de keel uit te hangen.

Nee, dan de natuurlijke en koele air van über-Brit Fenton, die als het derde Gallagher broertje lijzig met zijn lippen aan de microfoon hangt – eigenlijk de beste vocalist op het podium vanavond.

Gelukkig komt het ijle stemgeluid van Nina Cristante beter tot zijn recht in de wat langzamere (en spannendere) nummers als Jelsy of Brush w Faith halverwege in de setlist. Hier treffen we de band op z’n best: loom gitaarloopje, tegendraads baslijntje en wat meer lucht voor de los-vaste dynamiek tussen de drie vocalisten. Het kinderlijk enthousiasme spat eraf bij de zangeres die tijdens haar werkloze stukjes met de armen in het rond zwiert, terwijl ze de teksten van haar bandleden playbackt.

Langzaam maar zeker wordt met het strakke Nurse! en geconcentreerde punkt naar een hoogtepunt in de setlist gewerkt: terecht wordt op het podium opgemerkt op hoe hoog de temperatuur in het knusse kroegzaaltje ongemerkt is gestegen.

Het kookpunt wordt dan zelfs nog bereikt als het onderkoelde, nonchalante rammelwerk plaatsmaakt voor de gerichte punch van het licht euforisch gespeelde worlds greatest emoter, een tune indeed, die de overdreven gemanierde zang van Femi meer dan rechtvaardigt en met open armen wordt ontvangen in het woelige, gretige publiek midvoor.

Dit kunstje wordt nog tweemaal overgedaan in de toegift en met een krachtige, verlengde uitvoering van Skylinny wordt het concert officieel bezegeld. De band wist vanavond bij vlagen te overtuigen en wat zal het de cool kids in het publiek deren, zij waren erbij: een stapel bonafide lo-fi platen onder de arm voor thuis aan de muur als bewijs.

Gezien: 10 mei 2024 in Rotown, Rotterdam