Enthousiast geworden door haar single Last Day On Earth probeerde ik drie jaar terug een OOR-fotograaf te strikken mee te gaan naar een concert van Beabadoobee. Kansloos, want hij had – en ik citeer – ‘geen zin in een horde krijsende tienermeisjes’. Beatrice Laus, de nu 24-jarige Filipijns-Britse indierocker, is intussen een handvol EP’s en drie studioalbums verder en tikt op Spotify de 20 miljoen maandelijkse luisteraars aan. Ze vult dan ook moeiteloos tweemaal de grote zaal van Paradiso. Terwijl buiten storm Conall de hoofdstad teistert ga ik met een jonge – maar gelukkig niet krijsende – OOR-fotografe naar avond twee.

Fotografie Lisa Hussaarts

Afgelopen zomer kwam haar derde studioalbum This Is How Tomorrow Moves uit en sindsdien is Beabadoobee on the move. Na Amerika, Canada en het Verenigd Koninkrijk is nu het vasteland aan de beurt en de Amsterdamse popkerk bijt het spits af. We mengen ons tussen onberispelijk gekleed Gen Z, waarvan driekwart uit meiden bestaat. Een deel van het resterende kwart bestaat uit chaperonnes: vaders en/of moeders. De security – die we even aanschieten – is vanavond alert op mogelijke flauwvallers in de voorste regionen: ‘Afgelopen maandag heeft er eentje uit pure opwinding gekotst.’

Scullcrushing gekrijs kondigt de komst van de artieste aan. Telefoons schieten massaal de lucht in. Een déjà vu dringt zich op van een K-Pop concert waar ik ooit per ongeluk belandde. Beabadoobee, net als veel van haar fans gehuld in ultrakort rokje en laarzen, wordt begeleid door drie muzikanten plus een vierde man met een functie waarvan ik tot vanavond het bestaan niet wist: gitaaromwisselaar. Zowel Beabadoobee, haar medegitarist als de bassiste krijgen gemiddeld tweemaal per nummer (!) een ander snaarinstrument omgehangen. Ik heb geteld dat de gitaaromwisselaar ruim vijftig keer in actie is gekomen.

Evenzo raadselachtig is de aankleding van het podium. We spotten een enorme keukentrap, een tafel met bloempotten, twee schamel gedecoreerde kerstbomen, een piano en wat landbouwplastic. Navraag bij fans geeft geen opheldering. En we zien de attributen daarna nauwelijks meer, want  tijdens de show blaft er vrijwel doorlopend een batterij allesverblindende stroboscopen de zaal in. Na geperforeerde trommelvliezen gaan nu dus ook onze netvliezen eraan.

This Is How Tomorrow Moves staat uiteraard centraal en blijkt al flink ingeburgerd. Wie verwacht dat het album wat meer bite heeft door de inmenging van Rick Rubin – de sterk op Captain Caveman gelijkende producer die ooit hiphop mede op de kaart zette – komt bedrogen uit: Beabadoobee blijft trouw aan haar volstrekt ongevaarlijke ninetiesrock, die nog altijd van eenzelfde vrolijkmakende luchtigheid is.

Halverwege de set slaat de zaal aan op haar verstilde debuutsingle Coffee. Het liedje, dat ze in 2017 thuis in haar slaapkamer opnam, ging destijds viral en kreeg een extra zet door rapper Powfu die er een sample van verwerkte in zijn hitsingle Death Bed (Coffee For Your Head). Let wel: Beabadoobee was toen zeventien. Ze zegt zich inmiddels voor het filmpje te schamen: ‘I taped it somewhere back in buck fuck England and all of you guys know the lyrics by heart. It’s pretty weird.’

In ruim anderhalf uur jast de artiest er tweeëntwintig tracks doorheen die – ook qua volgorde – al vast staan sinds de aanvang van haar This Is How Tomorrow Moves Tour. Het overgrote deel van het nieuwe album komt langs, afgewisseld met werk van Fake It Flowers (2020) en Beatopia (2022), plus nog wat vroege singles.

Het publiek, dat alle teksten kent, blijft verbazen. Als een 1500-koppig organisme met één brein en gedeelde hartslag doen ze de hele avond alles exact hetzelfde. Het ene moment krijsen ze – uit het niets –  de longen uit hun lijf een vallen tegelijk weer stil. Ze staan massaal op, doen vervolgens identieke arm- en handbewegingen waar ze zonder duidelijke aanleiding synchroon weer mee stoppen. En naarmate de set vordert en de meezingers toenemen blijken ze bovendien verbazingwekkend in sync qua samenzang: tijdens de encore komt het superlieve liedje Coming Home langs, waarbij de zaal als een zesde muzikant wonderlijk mooi en loepzuiver mee neuriet. De zangeres constateert het zelf ook: ‘You all sing perfectly in tune.’

En Beabadoobee zelf? Ik vraag me wel eens af of ze dit gillende K3- meisjesfeest had voorzien, toen ze destijds haar zielenroerselen thuis in liedjes omzette. En of haar huidige stage performance wellicht niet wat gelikter is uitgepakt dan ze eigenlijk zou willen. Het beste komt de artieste tot haar recht bij de meer verstilde liedjes, als het instrumentarium is teruggebracht tot een semi-akoestische gitaar of een piano. Met Girl Song verandert ze Paradiso op slag in een broeierige nachtclub en The Way Things Go heeft zelfs Beatles-vibes. Op zulke momenten komt de ware artiest boven, eentje die ons ooit gaat verrassen met een totaal andere afslag. Mark my words.

Gezien: 27 november 2024 in Paradiso, Amsterdam