Zijn we klaar? Heeft St. Paul het licht uitgedaan? Dan is het tijd om terug te blikken op Best Kept Secret 2024. Met als voornaamste constatering dat we amper bij het ‘hoofdpodium’ geweest zijn dit weekend. De One, met voor zich het immer zonnige festivalstrandje, wordt steeds minder belangrijk. In de Casbah, The Secret en de Two, dáár gebeurt het. De headliners? Die waren amper het vermelden waard. De 25.000 dagelijkse bezoekers vonden hun eigen hoofdacts elders. Dit waren de hoogtepunten van OOR.

Fotografie Anne-Marie van Rijn

PJ Harvey

TWO, zo 21.15 uur | PJ Harvey, natuurlijk. Ze overstijgt het festival compleet hier, reduceert al het voorgaande tot bijzaak. In het domein waar dit festival zich afspeelt, dat van de alternatieve rock, is zij de heilige; gewikkeld in een hagelwitte jurk, omringd door kerkelijk meubilair en bijgestaan door vier apostelen waaronder John Parish en oud-Bad Seed James Johnston. De even spook- als sprookjesachtige songs van I Inside the Old Year Dying staan centraal in het eerste deel van de set, aangevuld met een blokje Let England Shake. Hemeltergend mooi en zuiver uitgevoerd.

Zo verfijnd allemaal dat je je een ongeluk schrikt wanneer Parish opeens zijn Fender opendraait voor een scheurend 50ft Queenie (van Rid Of Me), waarmee we opeens weer even de oude Polly te zien krijgen, de rockende, die met zichtbaar (en duivels) genoegen langs de rand van het podium tijgert. Man-Sized en Dress rocken even hard doch gecontroleerder. Angelene zorgt voor rillingen, The Garden bedwelmt en maakt week, en bij To Bring You My Love zakt de overvolle Two-tent definitief door de knieën. Natte ogen, overal. Beter werd het zelden in tien edtities Best Kept Secret. (TS)

Gurriers

Casbah, zo 20.00 uur | Als Best Kept Secret het festival is van de nieuwe ontdekkingen dan laat Gurriers alle andere bands ver ver ver achter zich. We zijn nog beduusd van wat ons is overkomen. En natuurlijk zijn het weer Ieren, want blijkbaar vallen de magistrale postpunkbands daar als rijpe appels van de bomen. Kort en goed: de Casbah is ontploft. Geëxplodeerd. Sodeknetters, wat hebben die gasten een energie. En wat een heerlijke rotjes met een ultrakort lontje stonden er op die setlijst. Met Lukas Jansen van Tramhaus als gastzanger is het feest helemaal compleet. Zelden zoiets meegemaakt. (HA)

Sprints

Casbah, zo 22.00 uur | De man naast ons vraagt tijdens de soundcheck waarom de benen van Karla Chubb onder de blauwe plekken zitten. ‘Daar kom je straks wel achter’, antwoorden we. Hij kent duidelijk de slowburners niet waar het verpletterende debuutalbum Letter To Self vol mee staat. Maar daar komt snel verandering in, want Sprints zet weer een spektakel neer zoals alleen Sprints dat kan en de zaal ontploft zoals dat alleen bij deze Ierse postpunkers gebeurt. Opener Ticking, met die tergende opbouw naar de apotheose, laat alles al meteen uit elkaar knallen. Uiteindelijk duikt Karla zelf ook de moshpit weer in. Nu weet mijn buurman meteen hoe dat zit met die blauwe plekken. (HA)

Slowdive

Two, za 21:00 uur | Als shoegazeveteranen Goswell en Hallstead optreden moet je geen verrassingen verwachten. Ook geen noemenswaardige verbale interactie met het publiek trouwens. Met hun ruimtevullende, echoënde schoegazecomposities, zwanger van vervlochten gitaren en goeddeels onverstaanbare zang, hoeft dat gelukkig ook niet. Wat zij op hun beurt wel mogen verwachten is een aandachtig luisterend publiek, want Slowdive moet het niet hebben van crowdsurfers en moshpits maar van een intense luisterervaring. Helaas bleek dat voor een deel van het festivalpubliek teveel gevraagd. Dat was met name jammer bij de cover Golden Hair, een verstilde ode aan Syd Barrett. Gelukkig viel er – voor degenen die daarvoor open stonden – weer intens veel te genieten. (HA)

Amyl and the Sniffers

Two, zo 18.30 uur | Vijf minuten over tijd betreedt Amyl de ring in zwarte veterlaarzen, glimmende Thai boxing shorts en een top van jabobsschelpen. Game-time. De tuffende ploert van een frontvrouw is als vanouds all over the place, terwijl de ritmesectie ontzettend rake tikken uitdeelt. Het hartzeer blijft ondanks de bravoure voelbaar, ook in fijne nieuwe single U Should Not Be Doing That. De obligate politieke boodschap – Gaza, queers – gaat enigszins verloren in de Australische tongval, maar men weet wat hem/haar/hen te doen staat: moshen. Amyl doet op de valreep nog wat pushups en rolt haar spierballen voor de show, het krachtsvertoon was weer overtuigend. (JS)

The Haunted Youth

Two, za 16.30 uur | Terwijl er nog wat verdwaalde shoegazenoten van Slowdive rondfladderen in de nok van de Two-tent, treedt de Vlaamse dreampopband The Haunted Youth letterlijk in de voetsporen van hun grote voorbeelden. En wat verdienen ze dit imposante podium, want van alle moois uit dit genre dat ons vanuit België bereikt is dit viertal de onbetwiste kers op de taart. Zo’n beetje heel Dawn Of The Freak, hun grandioze debuut, stroomt over ons heen, plus de nieuwe single Into You. Buiten hangend in de zon met gesloten ogen en een biertje genieten van Teen Rebel. Mensen, zullen we dit festival geheim houden? (HA)

St. Vincent

Two, vr 21:15 uur | Ondanks de enorme afmetingen heeft TWO iets intiems en mystieks. Misschien omdat het tentdoek zwart is. De grande dame, net als de bandleden in stemmig zwart, maakt haar entree via het enige toneelrekwisiet: een helverlichte poort. En net zo vaak als de lichtkleur daarvan verandert, verandert St. Vincent van gedaante. Soms vamp, soms rockbitch en dan weer Zwarte Magica. Omwikkeld door gitaren en echoënde distortion focust ze meermaals, met een ijzige blik, op het publiek: je kunt je onmogelijk niet aangesproken voelen. St. Vincent is een soort heilige, maar dan wel eentje die regelmatig naar haar kruis grijpt en raggend over haar gitaar hangt. (HA)

Tramhaus

Two, za 17:00 uur | De Two-tent is afgeladen. Onder begeleiding van The Cramps-classic Human Fly betreden de vijf postpunkers het immense podium. Lukas Jansen, met op zijn shirt de KLF-knipoog ‘Skint and on the dole’, overziet de massa en memoreert dat ze nog maar twee jaar terug debuteerden in Casbah (saillant detail: dat optreden implodeerde wegens te explosief). Zoals het echte Rotterdammers betaamt komen ze rap ter zake. De set trapt af met een nummer van aankomende debuutplaat The First Exit, gevolgd door moshpit-aanjager Don’t Sweat. Jansen zijn kenmerkende podium-strapatsen zijn als altijd dartel, onweerstaanbaar en enorm aanstekelijk. En jawel: daar gaan de eerste crowdsurfers alweer over de handen heen. (HA)

English Teacher

The Secret, vr 16:00 uur | De Britse indierockbelofte English Teacher heeft net Mastermind ingezet als we komen aangerend. The Secret, springplank voor opkomende acts, is afgeladen tot ver buiten de tentdoeken. Het is alweer de derde keer dat we de piepjonge band uit West-Yorkshire live zien en zijn opnieuw verbluft door hun gegroeide stage presence. Zou de overweldigende ontvangst van debuutalbum This Could Be Texas hun zelfvertrouwen een boost hebben gegeven? De menigte reageert massaal op Nearly Daffodils en R&B. ‘’What is the secret? Tell us the secret!’, vraagt zangeres Lily Fontaine aan haar publiek. Het antwoord vervliegt in applaus. (HA)

Jockstrap

Two, zo 14.45 uur | Na de gemiste vorige editie, komt Jockstrap dit weekend in de herkansing met hun laatste album I Love You, Jennifer B. Het contrast tussen de warme gitaar-/synthpopliedjes en koude elektronica krijgt op het podium weerslag in de uitersten van toverachtig mooie zangeres Georgia Ellery en introverte man achter de knoppen Taylor Skye. Ontluisterend is Concrete Over Water: Skyes ijzige engelenzang wordt zo rücksichtslos door elektronische bassen van de rails gestuurd, dat het geheel wat unheimisch aandoet. Als alle duivels zijn uitgedreven, valt er gelukkig ook nog te dansen op de trapbeats die het stel heeft meegebracht. Feestje voor de fijnproevers. (JS)

Viagra Boys

One, vr 20.15 uur | De zanger van de Zweedse postpunkers komt op in een hoody en steekt twee middelvingers op naar het grootste veld van Best Kept Secret: ‘You Dutch are a bunch of sick motherfuckers!’ Gelukkig gaat de hoody uit, want we herkenden Sebastian Murphy bijna niet zonder zijn imposante, volgetatoeëerde buik. Door dit nogal indrukwekkende voorkomen, in combinatie met de ludieke bandnaam, zou je bijna vergeten dat Viagra Boys een dijk van een (festival)act is. Ze knallen er meteen vol in met Ain’t Nice, waarbij Murphy ronkt als een rauwe, verontwaardigde Hugh Cornwell. Het duurt niet lang voordat er talloze crowdsurfers over handen van de menigte gaan. (HA)

Upchuck

Casbah, vr 19.30 uur | Sodeju! Blijkbaar bestaat er een knop waarmee je je publiek vanaf de allereerst seconde volledig kan laten ontploffen. En Upchuck wist ‘m feilloos te vinden. Zelden een band gezien waar de vonken zo vanaf schieten als bij deze garagepunkskaters uit Atlanta. Dat ze zich niet in hokjes laten duwen blijkt uit de rolverdeling die voortdurend wisselt. Ineens zit de zanger achter de drums en staat er een woeste kaalgeschoren zwarte vrouw met een Amyl and the Sniffers-shirt haar frustraties van zich af te schreeuwen. De kolkende moshpit – pas op: bier! – drukt ons de hangar uit, maar we vechten ons weer terug naar binnen, want Upchuck wil je absoluut niet missen. (HA)

Hiqpy

Casbah. zo 16 uur | Met q, p, y-grec. De naam van Hiqpy zoemt rond dit weekend. Het bandje conservatoriumstudenten beleeft dit jaar een vliegende start als sensatie op Noorderslag en dat zonder nog maar een single op de streamingsdiensten. Zangeres Abir Hamam geeft de band smoel met haar verschijning, maar bovenal sterke vocalen. Blauwdruk voor het beginnende repertoire is The Building dat met een lekker galmend riffje (zei iemand Pictures of You?) en tempowisselingen spannend maar altijd beheerst blijft – de enthousiasteling die alvast in de nok van de schuur geklommen was, moet er zelf weer uit komen. Eentje om in de gaten te houden. (JS)

Royel Otis

Two, za 16 uur | De surfindiepop van Australische vrienden Royel Maddell en Otis Pavlovic is gemaakt voor een zonnige dag: een terechte boeking op zaterdagmiddag in de Two dus. De roze-blonde lokken die voor het gezicht van Royel hangen kunnen nauwelijks verhullen hoe poppy en radiovriendelijk de muziek is die de gasten maken. Tot zo ver de parallelen met dat andere blondharige grunge-icoon: de goedgemutste ideale schoonzonen tonen zich van hun braafste, dankbaarste kant (“You guys are awesome!”) en laten alles heel. Met carrièreboost-cover Murder on the Dancefloor, maar ook singles uit het eigen werk (Sofa Kings) pakt de band moeiteloos de tent in, waar naar hartenlust wordt meegedanst, -gezwaaid en -gezongen. (JS)

Door: Hester Aalberts, Joost Scheffers en Thomas Snoeijs

De foto van The Haunted Youth is van Anne-Marie Kok.

Gezien: 7, 8 en 9 juni 2024 in Hilvarenbeek.