concert

Beth Gibbons is krachtig en kwetsbaar tegelijk in TivoliVredenburg

Krachtig kwetsbaar zijn. Zacht en geduldig, maar niet aflatend. Niemand kan zo zingen als Beth Gibbons, zo breekbaar en buigzaam tegelijk. Al vanaf het moment dat ze opkomt heeft ze de Grote Zaal van TivoliVredenburg in de palm van haar hand. Ze is klein, van al haar bandleden de kleinste. Midden op het podium houdt ze zich vast aan haar microfoonstandaard alsof het een reddingboei is. Haar slippers heeft ze uitgeschopt, ze staat op blote voeten. Lives Outgrown, haar net verschenen soloalbum, is de spil van de avond.

Fotografie Daniël de Borger

Zelden stond een band zo gefocust en serieus op het podium. Ze vormen een halve cirkel rondom Gibbons, de gitarist, bassist, toetsenist, strijkers en twee percussionisten. Allemaal moeten ze genoemd, want op het podium valt des te meer op hoe holistisch de liedjes van haar laatste prachtplaat zijn. De viool is geen ondersteuning, de bas geen fundament, maar alles is onderdeel van een weefsel dat door de stem van Gibbons zorgvuldig en trefzeker aan elkaar wordt genaaid.

Hoogtepunten als Floating On A Moment en de wals van Lost Changes worden met al hun meeslependheid terecht uitzinnig ontvangen door een publiek dat zich duidelijk op dit optreden verheugd heeft. Het album trekt voorbij, uitgevoerd met een enorme precisie. Gibbons in het midden, soms het hoofd afwendend terwijl ze de microfoon met één hand vast blijft houden. Natuurlijk zijn er lampen, dit is een show, maar iedereen lijkt z’n best te doen zover mogelijk uit het schijnsel te blijven, alsof ze liever in het donker hadden gestaan.

En net als de klad er even dreigt komen – de tempi liggen allemaal wel heel dicht bij elkaar – is daar plots het gebroken hart van Tom The Model, één van de twee uitstapjes naar Gibbons eerste soloplaat met Rustin Man, dat de aandacht er weer bij roept. In Beyond The Sun is dan zelfs sprake van een echte climax, met geroffel, gebeuk en een meezingende band.

Maar dan, even snel als het onweer opkomt gaat het ook weer liggen voor het prachtig breekbare Whispering Love, met wederom de prachtige stem van Gibbons en een vioolnoot, een jengel haast, die het liedje begeleid en blijft galmen tot het einde. Dan een bedankje, de enige woorden, en ze verdwijnt van het podium.

Het enige Portisheadliedje van de avond is het schitterende Roads. ‘Can’t anybody see / we’ve got a war to fight?’ ze smeekt ons, even geloofwaardig als in 1994, boven de galm van de Rhodes-piano (nu pas merk ik de woordgrap op) uit. Een uur en een kwartier na de opkomst bedankt ze ons voor de tweede keer uitvoerig. De plechtigheid is weg, ze lijkt groter en kleiner tegelijk.

Pas als ze afloopt valt me op dat haar teennagels roodgelakt zijn.

Gezien: 5 juni 2024 in TivoliVredenburg, Utrecht

Tip!

Bestel de OOR Recensiebijbel met het beste, scherpste, mooiste en meest lezenswaardige uit een halve eeuw OOR, gedestilleerd uit vele tienduizenden albumrecensies. Ga naar de shop.

deel dit artikel

Meer:

portishead
pop
Portishead

Roseland NYC Live (25th Anniversary)

Tijdens hun laatste grote tournee maakte Portishead een...
pop
Portishead

Roseland NYC Live (25th Anniversary)

Tijdens hun laatste grote tournee maakte Portishead een...
nieuwe muziek

Portishead-zangeres Beth Gibbons kondigt eerste soloalbum aan

Portishead-zangeres Beth Gibbons brengt op 17 mei haar...
nieuwe muziek

Portishead-zangeres Beth Gibbons kondigt eerste soloalbum aan

Portishead-zangeres Beth Gibbons brengt op 17 mei haar...
concert

Het Roskilde-virus slaat toe op dag 2

concert

Het Roskilde-virus slaat toe op dag 2

album
PORTISHEAD

Third

album
PORTISHEAD

Third

Meest gelezen

MEEST RECENT

INLOGGEN