Daar ligt ze dan. Haar ‘mother freaking big’ Ziggo Dome-show is net drie liedjes onderweg of de ster van de avond, Beth Hart, ligt plat op haar onderrug. ‘This fucking shoes’, schreeuwt ze, terwijl de band doorspeelt. Snel staat ze weer op en rent ze verder. Voortaan niet meer als een dolle het hellende aangebouwde podiumdeel af springen dus.

De valpartij kondigde zich pakweg vijf minuten daarvoor al een beetje aan. Leunend op haar microfoonstandaard stoot ze zo tijdens het praten de microfoon van de standaard af, die met een harde klap op de vloer belandt. ‘Zo meteen valt mijn onderbroek op de vloer, zo klunzig ben ik’, zegt ze, ironisch in het licht van haar valpartij niet veel later. Jammer genoeg hebben we met deze twee klunzigheden ook direct het spannendste gedeelte van de 140 minuten durende show gezien.

De 46-jarige Beth Hart bracht in haar carrière een heleboel werk uit. Aanleiding voor dit bezoek aan Amsterdam lijkt het in 2016 uitgekomen Fire On the Floor. Dat ze na die tijd al twee andere platen uitbracht doet er even niet toe. Een gigantisch beeldscherm, een grote lichtproductie en een groot podium nam ze voor deze Europese tour mee. Een bijpassende grote band liet ze thuis. We zien vanavond op de zangeres na ‘slechts’ een bassist, drummer en een gitarist. Jammer, zeker wanneer je bedenkt dat vorige plaat Black Coffee (een samenwerking met Joe Bonamassa) voor een groot deel uit een bigband bestaat. Dat ze een grote Europese tour doet – een week geleden nog de legendarische Royal Albert Hall in Londen – is overigens niet zo gek. Hart is in Europa veel groter dan in haar eigen Amerika.

En dat is eigenlijk best gek. Amerikaanser dan Hart krijg je ze namelijk niet. Neem bijvoorbeeld de opkomst. Alle ogen zijn natuurlijk gericht op het podium, tot dat we op het gigantische beeldscherm zien dat Hart tussen de stoelen in het publiek staat (de Ziggo Dome is voor vanavond helemaal gevuld met stoeltjes). In een lange route vol knuffels en andere ego stralende gebeurtenissen worstelt ze zich naar het podium. Je krijgt de indruk dat Hart dolgraag wil dat het publiek haar echt vindt. Ze vertelt dramatische verhalen over haar leven op een manier waarop ze het ook aan haar beste vriendinnen zou vertellen, terwijl ze in de praktijk elke avond hetzelfde doet. ‘Denk je dat ik dit verhaal ooit zonder hartkloppingen kan vertellen?’, voegt ze eraan toe. Doodeng is het.

Als je zoveel materiaal uitbrengt als Hart, heb je setlist-technisch gezien wel wat te kiezen. Elke avond van deze tour is dan ook compleet verschillend. De zangeres kan als ze wil makkelijk een hele avond vullen met bluesrock, vanavond kiest ze voor een overwegend rustige, poppy, show en dus zien we haar voor het grootste gedeelte achter de piano zitten. Hart brengt de liedjes topzwaar met kilo’s lood op de piano, terwijl ze in feite zo omver te blazen zijn. De teksten zijn flinterdun, net als de arrangementen zelf. Aan haar stem mankeert helemaal niets. Nagenoeg alles is spatzuiver, want zingen dat kan ze wel. Aangedikt met de nodige ad libs. Niet zelden eindigt ze nummers met hartstochtelijk gezogen ‘Oooowh, wooowo jajiooooo aaaaaaawh’- achtige kreten. Uitzondering en ook direct haar grootste mainstream hit in de setlist is L.A. Song (Out Of This town). Lichtpuntje in de avond is trouwens voorprogramma Judy Blank. De Nederlandse singer-songwriter speelt in de Ziggo Dome voor het eerst samen met haar nieuwe band en dat doet ze verdienstelijk. Vooral single Mary Jane is de moeite waard.

Dat terzijde. De show duurt lang. Het is doodzonde om te moeten zeggen, maar het is af en toe echt uitzitten. Een Beth Hart met een diepe scheurende stem en dikke band vol goede bluessrifs is niet te versmaden, maar deze Beth Hart (en band) zien we vanavond niet. Gelukkig krijgen we nog een typisch Amerikaans nagerecht. Hart vertelt in een van haar lange praatjes met haar boezemvrienden uit de Ziggo Dome een dramatisch verhaal over haar vriendje Scotty: hij vroeg haar ten huwelijk vroeg toen ze erg ziek was. Na het liedje dat ze aan hem opdraagt komt de beste man uit de coulissen om zijn vrouw een knuffel te geven. Later, in de toegift helpt ‘ie haar ook nog met het uittrekken van haar laarzen. Dat Mr. en Ms. Hart dit ook secondes eerder achter de coulissen hadden kunnen doen maakt niet uit. Nu ziet de hele Ziggo Dome wat een prachtig en oprecht mens het wel niet is, is het niet prachtig?

Fotografie: Marcel Poelstra

Gezien: 12 mei 2018, Ziggo Dome, Amsterdam