Sommige dingen vergaan niet. Neem de albumcover van The Velvet Underground & Nico (1967), ook wel bekend als ‘de banaan’. Die hing dertig jaar later aan de muur van iedere millennial die zich begin jaren nul identificeerde met indie sleaze. En fungeert nu als opdruk van een shirt bij een bekend Zweeds modeketen. De maker van die platenhoes, Andy Warhol, werd vrijdag in De Nieuwe Nor in Heerlen geëerd door een ander begrip in de indiewereld: het oer-Hollandse Bettie Serveert.
Fotografie Hub Dautzenberg
Sinds september staat Heerlen in het teken van een grote expositie van Andy Warhol. In het Glaspaleis Schunck laat de expositie Vanitas werk van Warhol zien, waarin de in 1987 overleden kunstenaar reflecteert op thema’s als sterfelijkheid, ijdelheid en vergankelijkheid. Op 16 maart komt er een einde aan Vanitas, dus wordt de, zeer goed bezochte, tentoonstelling muzikaal uitgeluid. Met Bettie als hoofdgast.
Niet verwonderlijk, want de Arnhemse formatie heeft wel iets met Warhol. Of beter gezegd: met The Velvet Underground, de rockband die door de Pop Art-kunstenaar in de markt werd gezet. Al in 1997 toerde Bettie Serveert met het materiaal van de Amerikaanse band. Van die tour verscheen ooit de cd Bettie Serveert Plays Venus In Furs. Jarenlang een collectors item, maar sinds 2019 ‘gewoon’ via Spotify te beluisteren.
Bij binnenkomst krijgt iedere bezoeker een glinsterend gouden polsbandje om met ‘Warhol’ erop. In de zaal is als backdrop een grote foto van de groep geprojecteerd. We zien Lou Reed, uiteraard getooid met zonnebril. Net zoals Carol van Dijk dat gewoonlijk doet. De frontvrouw van Bettie Serveert stapt om half negen met haar bandgenoten de bühne op voor een soort dubbelconcert: één helft zal in het teken van staan van de muziek van de Velvets, de tweede helft wordt een viering van het eigen oeuvre.
Maar hoe glinsterend de bandjes om onze polsen ook zijn; veel grandeur heeft de avond vervolgens niet. Nu is Bettie Serveert daar wellicht de band ook niet naar. Zoals bij veel Nederlanse indiebands met een oorsprong in de jaren negentig, zien we een soort subtiele cool, waarbij uitspattingen in toom gehouden worden door Hollandse nuchterheid. Het vreugdesprongetje van gitarist Peter Visser daargelaten, luidt het devies vooral: spélen.
En dat spelen gaat wat onwennig. Zo moet Visser Van Dijk af en toe door middel van hoofdknikjes aangeven wanneer in te zetten. En zeker in het begin lijkt de band, in al haar gedrevenheid om het goed te doen, overgeconcentreerd en dat neemt de spontaniteit van de show enigszins weg. Daarentegen pleit het voor de band dat ze niet The Velvet Underground willen nadoen. Van Dijk zingt weliswaar met dezelfde achteloze dictie als Reed, maar dat past in haar vocale straatje. Enkel in Femme Fatale, ooit gezongen door Nico, eigent ze zich stiekem een Duits accentje toe.
In het half uur daarvoor hebben we dan prijsnummers – als je daar bij de Velvets van mag spreken – zoals Rock And Roll, There She Goes Again en Beginning To See The Light al gehad. Maar verder geen poespas, geen praatjes over het belang van de Velvets, geen expliciete ode aan Warhol. Het is de muziek die spreekt vanavond, maar die spreekt sowieso al decennialang tot de verbeelding. Dit muzikale Warhol-feestje is gespeend van enige ijdelheid, in tegenstelling tot de titel van de expositie.
‘En nu gaan we iets heel anders doen.’ Na 45 minuten werk van de Velvets te hebben gespeeld, begint Bettie Serveert met Tom Boy aan een bloemlezing uit eigen werk. De woorden van Visser zijn bedoeld als grapje, maar missen hun uitwerking niet: de band speelt nu veel meer ontspannen dan in de eerste helft van het concert. De uitverkochte zaal voelt het en ontvangt ieder nummer nog hartelijker dan het voorgaande. Niet gek met Nederpop-klassiekers als Kid’s Allright en Palomine, afkomstig van het legendarische album met diezelfde naam uit 1992. Maar ook de fijne ‘nieuweling’ Brother (in Loins) (uit 2016) komt voorbij. Met het prachtig uitgesponnen oudje Leg sluit Bettie Serveert vervolgens intens af.
Ooit zei Brian Eno over de nu legendarische LP The Velvet Underground & Nico, die aanvankelijk maar door 30.000 mensen zou zijn gekocht: ‘Maar al die mensen begonnen daarna een band.’ Nu ontwaarde uw verslaggever, bijna 40 alweer, slechts enkele mensen die jonger waren dan hij én dusdanig nat achter de oren dat ze misschien nog een bandje zullen starten. Het zal vrijdag in Heerlen echter de muziek van Bettie Serveert zijn geweest die hen over de streep heeft getrokken.
Gezien: 7 maart 2025 in Nieuwe Nor, Heerlan
