Live is Beyoncé beduidend minder dubbelzinnig. Haar show in een uitverkochte Amsterdam ArenA – we geven het geluid ditmaal een zeven – is puur machtsvertoon van een popster die vandaag de dag – mede door de dood van Michael Jackson – geen gelijke meer kent. Militante dansroutines waar (soms letterlijk) de spetters van af vliegen, goed getimede momenten van vocale pracht en praal en visualszó big budget en Hollywood, dat je er zondagmorgen nog vol van prikkels van wakker schrikt. Beyoncé danst veel beter, zingt veel mooier en heeft veel diepere zakken dan iedere andere superster en vindt het onnodig daar bescheiden mee om te gaan, tot groot geluk van pakweg zeventigduizend man publiek.

Die toeschouwers hoeven vanavond namelijk niet eens vroeg te arriveren om Beyoncé goed te kunnen bewonderen. Een roterend gebouw van videoschermen dat tot de dak van de ArenA reikt, geeft ten alle tijden een high definition beeld van de zangeres vanuit meerdere kijkhoeken. Ze ziet er weer eens uit als een of andere Godin; als in marmer gegoten, van top tot teen. Als een pop, zou je ook kunnen zeggen. Té perfect misschien. Net als in de Ziggo Dome een paar jaar geleden, begint Beyoncé ook vandaag afstandelijk, met een strak gechoreografeerd en bossy gezongen Formation. Op de uitvoering is niets af te dingen. Die loopt – ook bij Bow Down, Run The World (Girls) en ander feministisch spierballenvertoon – als een goed geoliede, tot op de detail afgestelde machine. Wat Beyoncé soms mist is een stukje menselijkheid. Ze kan bij vlagen nogal onderkoeld en onbereikbaar overkomen.

Maar gelukkig: bij Irreplaceable zien we al een lachje, Me, Myself And I komt met een opbeurend praatje en Lemonade-slotsong All Night arriveert al vroeg, en blijkt ook live een sprookje. Love On Top, altijd een hoogtepunt, wordt tijdens deze tour a capella gezongen en groeit uit tot een prachtig onderonsje tussen Beyoncé en haar publiek. Je merkt hoe de zangeres naarmate de avond vordert steeds beter in haar vel gaat zitten. Het resultaat: onverwachte hoogtepunten. Zo is het dreigende Don’t Hurt Yourself erg stoer, zo met die gitaarsolo in de intro en vlammen (‘I am the dragon breathing fire’) aan het eind. Maar de woedende track is ondergeschikt aan een dansbare medley van B’Day-wegwerpnummers, waarbij het plezier van Beyoncé af te lezen is.

Niet alleen zijn de talenten van de performer en het spektakel van deze show groots; de setlist is eveneens van monsterformaat. Een kleine veertig liedjes passeren in de ruime twee uur speeltijd de revue, waarvan vele slechts als fragment. De geplande rustmomenten bieden weinig rust. Zo volgt het D’Angelo-achtige Rocket na een hyperactief een-tweetje bestaande uit Yoncé en Drunk In Love, beiden weer inclusief giga-choreografie uitgevoerd door een tiental danseressen (waaronder uiteraard Beyoncé zelf). De neo-soulsong heeft niet het gewenste sussende effect. Ook Halo, hoewel prachtig gezongen, werkt niet echt als hartverwarmende afsluiter. Het nummer volgt na de verpletterende combinatie van Freedom en Survivor, waarbij Beyoncé en haar girls met het water tot aan de enkels op een overspoeld podium dansen. Het is te midden van al dit geweld zoeken naar goede rustmomenten.

Zo’n moment komt uiteindelijk alsnog, in de vorm van een Prince-tribute. Vlak voor het laatste blok van de show horen we de eerste tonen van Purple Rain en kleuren de videoschermen paars tot het nummer (een ingekorte versie van pakweg vier minuten) voorbij is. Op dit moment draait het even helemaal niet om Beyoncé, die ook niet op het podium staat of de aandacht anderzijds opeist. Een prachtige, smaakvolle ode van de ene grootheid aan de andere. Want dát is hoe we Beyoncé na vanavond definitief mogen aanschouwen. Als een groot artieste, die met één live-heupbeweging meer indruk weet te maken dan sommige grote bands met zeven albums doen. Een superster die niet alleen maar voor topvermaak zorgt, maar ook echt iets wil zeggen over de tijden waarin ze leeft. En waar je naar luistert, omdat ze met onbeschrijfelijke kracht en autoriteit haar mannetje staat. Om te koesteren, deze powervrouw.

Fotografie: Daniela Vesco/Invision for Parkwood

Gezien: 16 juli 2016, Amsterdam Arena, Amsterdam