Uitgerust met mondkapje, ID, ticket en negatief coronatestbewijs vormen de lucky few woensdagavond een bescheiden rijtje voor Paradiso. Hier beklimt Altın Gün het podium: een thuiswedstrijd voor deze Amsterdamse psychedelische folkband, die succesvol zijn eigen draai geeft aan Turkse liedjes uit de jaren zestig en zeventig. Het concert is onderdeel van een reeks Testen voor Toegang-pilotevents die in deze maand wordt gehouden. Gespreksflarden gaan over de euforie om eindelijk weer eens naar een concert te gaan. ‘Een gouden dag’, merkt iemand op, inspelend op de bandnaam.

Fotografie Willem Schalekamp

Het is exact acht maanden geleden dat ik mijn allerlaatste concert in Paradiso bijwoonde. In de grote zaal staan de stoelen opnieuw keurig afgemeten uit elkaar, zij aan zij geschakeld. Hoewel de maatregelen vergelijkbaar zijn, moeten fotografen nu aan één kant blijven en na drie nummers het pand verlaten.

Voor mensen die de band nog niet kennen, komt het mogelijk als een verrassing dat de oprichter van Altın Gün – heel Hollandsch – Jasper Verhulst heet. Het idee voor de band ontstond toen hij door Istanbul toerde en een paar Turkse psychedelische folkplaten scoorde. ‘Jasper bezit een breder Turks repertoire dan de meeste Turkse mensen’, aldus zangeres Merve Dasdemir eerder in OOR. 

Het ligt voor de hand dat het zestal flink zal graaien uit het assortiment van hun derde album, dat twee maanden geleden uitkwam. Yol, vrij vertaald weg of pad, ontstond tijdens de lockdown en de nadruk ligt op electro, disco en vintage synthesizers. Ik ben vooral benieuwd naar de kleine, Japanse omnichord uit de jaren tachtig en hoe deze vanavond wordt ingezet. En ik vraag me ook af of het publiek kan blijven zitten. Immers, Altın Gün staat bekend om hun aanstekelijke, dansbare muziek en energieke live optredens. 

Onder luid gejuich betreden vijf mannen met heel veel haar, samen met de (knal)roodharige zangeres het podium: ‘We are so happy and so grateful. A show with real people! It has been so long’. Ze trappen af met Vay Dunya van Gece (2019), het tweede album waarvoor de band vorig jaar op een haar na een Grammy Award won. Het publiek, merendeels vrouw, valt klappend in. Het zal niet de laatste keer zijn dat de handen op elkaar gaan. En waarom ook niet? Het publiek moet immers de hele show op een stoel geplakt blijven, want dansen is verboden.

In tegenstelling tot eerdere coronaconcerten lijkt er een nieuwe waarheid te zijn: berusting. Zowel band als publiek zijn allang blij er te zijn en de pandemie blijft onbenoemd. Het is blijkbaar geen onderwerp meer. Altın Gün speelt zijn set geconcentreerd en gefocust op de (vele) instrumenten. Naast zangeres Merve Dasdemir zingt ook saz-speler Erdinç Ecevit een groot aantal nummers. De lichtshow benadrukt, ongetwijfeld toevallig, zijn Messias-achtige voorkomen door een stralenkrans boven zijn hoofd. 

De setlist wisselt nummers van alle drie de albums ogenschijnlijk willekeurig af en de voorspelling dat er relatief veel tracks worden gespeeld van het laatste album komt uit. Contact met het publiek wordt sporadisch gezocht. Veel maakt dat overigens niet uit, want gradueel komt de sfeer er steeds meer in. Bij Süpürgesi Yoncadan, de apotheose van de avond, klimt een handvol mensen op hun stoel. Lichtshow en muziek volgen de sfeer tot Paradiso baadt in een zee van licht en oosterse klanken. 

Die omnicord heb ik niet gezien.

Gezien: 28 april 2021 in Paradiso, Amsterdam