Een man in het publiek valt tegen de grond, een groepje Britten zwalkt er juichend omheen, een jongen springt van de tribune en een kerel bij de bar incasseert een plastic bekertje bier op z’n achterhoofd. ‘Liam, Liam, Liam!’, roept de menigte luid, flink gevuld met alcohol voordat de show überhaupt is begonnen. Wanneer Gallagher even later op het podium verschijnt, natuurlijk in een parka, polst hij bij het publiek waar iedereen vandaan komt. Nederlands? Schots? Iers? Engels? De laatstgenoemde categorie maakt overduidelijk het meeste kabaal. ‘What about the Welsh?’, vraagt iemand verontwaardigd. 

Het was spannend de afgelopen dagen. Gallagher kampte met stemproblemen, waardoor hij zijn show in Hamburg vroegtijdig moest beëindigen. Men vreesde het ergste voor zijn show in Amsterdam. Na een paar nummers loopt hij naar de zijkant van het podium en de Ziggo Dome valt stil, maar tot ieders opluchting wilde hij slechts even bekvechten met de geluidsman (wat hij bijna iedere show doet). Hij klinkt wat schor als hij tussen nummers door een praatje houdt, maar het zingen lijkt hem probleemloos af te gaan. 

De Britpoplegende bracht afgelopen jaar zijn soloplaat Why Me? Why Not uit, maar beseft zich goed dat de zaal volstaat met Oasis-fans. Hij begint dan ook met Rock N’ Roll Star om de toon te zetten. Hij rammelt wat met een tamboerijn terwijl de cameraman zo dicht op hem staat dat je de grijze haren in z’n baard kunt tellen op het beeldscherm.

De nummers van zijn nieuwe plaat zijn overigens zeker niet onverdienstelijk. Shockwave is een stampnummer met bravoure en met zijn kenmerkende overspannen uithalen voert Gallagher een duet met zijn publiek. Bij rockballads Once en Why Me? Why Not levert hij serenades waarbij zelfs de macho’s de armen om elkaar heen slaan en het Beatlesque Halo is een prachtige ode aan de gangmakers van vroegers. 

Toch is het onoverkomelijk dat het Oasis-repertoire zijn solowerk – hoe goed dan ook – overschaduwt. Waar hij bij nieuw materiaal nog verstaanbaar was, wordt hij tijdens Morning Glory al overmeesterd door de meezingers, laat staan wanneer hij tijdens zijn toegift maar liefst vier Oasis nummers opvoert, waaronder Supersonic en Champagne Supernova. Een tweede toegift volgt en de show eindigt met Cigarettes & Alcohol. Als gitarist krijg je op elk feestje de vraag: ‘Kun je ook Wonderwall spelen?’ Dus stel je voor hoe Liam Gallagher zich voelt. 

Er is weinig veranderd. Ja, er is een aantal nummers bijgekomen, maar ook die nummers zijn geheel stijlvast. Het verandert uiteindelijk weinig aan de dynamiek van de show. De vraag is of dat erg is. De meesten in de zaal wíllen dat dingen hetzelfde blijven. Liam Gallagher staat symbool voor de doodgewone working man, die zegt wat ‘ie denkt, en die na een wedstrijd van Manchester City een biertje doet met z’n maten in de pub en je vervolgens flink onderuit schopt als je z’n parka vies maakt.

Waar broer Noel het brein achter Oasis was, was Liam de charismatische frontman. Dat is overduidelijk wat hij op avonden als deze verkoopt, want ondanks dat er weinig muzikale verassingen aan te pas komen, staat de Ziggo Dome zelden zo op z’n kop als vanavond. De band is is stabiel, Liam Gallagher zijn vocalen retestrak, maar eigenlijk speelt de show zich af voor het podium.

Fotografie: Hub Dautzenberg

Gezien: 7 februari 2020 in Ziggo Dome, Amsterdam

Lees ook

Why Me? Why Not – Liams tweede soloplaat sinds het uiteengaan van Oasis (en Beady Eye) – was voor OOR reden om hem op te zoeken in Londen, waar hij (zowaar zónder jas aan) onze Lastige Keuzes kreeg opgediend. Lees hier.