Superlatieven schoten tekort toen we eerder dit jaar Saya Grays debuut op Nederlandse bodem van dichtbij meemaakten. De Japans-Canadese bassist en zangeres leverde rond die tijd met Saya een album af dat haar eindelijk op de radar bracht bij gerenommeerde muziekcritici. Iets meer dan een half jaar na die eerste show in Tolhuistuin is ze terug op herhaling, in de grote zaal van Paradiso. Een stap die tegenwoordig steeds sneller wordt genomen, maar voor Gray net iets te snel lijkt te gaan: de balkons blijven dicht en met genoeg ruimte om te bewegen, lijkt het drukker dan het is.
Dat staat de excentrieke verschijning – mét nepbontstaartje – niet in de weg er net als vorige keer vol in te vliegen. Ze krijgt haar double neck omgehangen en ergens door de veel te hard afgestelde sub horen we hoe ..Thus Is Why als eerste van de rij aanstekelijke liedjes voorbijkomt. Niet voor niets werd het nummer opgenomen in de tracklist van voetbalgame FC 26. Shell ( Of A Man ) met zijn countryritme is minstens zo catchy en krijgt, na een moeilijke start door technisch gepriegel, massaal bijval vanuit publiek. Precies waar de goedgemutste Gray op uit is.
Gitarist John Mavro speelt net als de vorige keer voor yogaleraar en net als de vorige keer doet iedereen gewillig mee. Totdat de helft bij de derde oefening beseft dat het nergens op slaat en niet in de rest van de show past. Gelukkig laat hij de rest van de avond zijn handen spreken, want zijn gitaarspel voegt wél iets toe. Grays band excelleert sowieso weer vanavond. Het oogt allemaal nonchalant en rommelig op het podium, maar door de speakers klinken muzikanten die een geoliede machine belichamen.
‘Houd het tempo erin’, denk je dan ook als er weer een excuus gezocht wordt om contact met de fans te maken. De ene keer is Gray op zoek naar iemand die haar totebag bij de merch heeft gekocht – pijnlijk genoeg niemand, al dient zich later toch een koper aan – dan weer helpt ze iemand die op zoek is naar haar vrienden in de zaal. Leuk, die praatjes, maar kies het goede moment. Dan helpt het blokje akoestische nummers met Empathy 4 Bethany, Pap Test en Shallow (PPL Swim In Shallow Water) ook niet om de vaart erin te houden. Ze klinken stuk voor stuk prachtig, maar missen de georganiseerde chaos van de uptempo tegenhangers.
Laat Saya maar op haar bas tokkelen, of van links naar rechts over het podium stuiteren zoals in het tweede deel van de set. Met opzwepende ritmes en virtuoze gitaarsolo’s zijn we ook veel gewilliger om hartjeshanden te maken, mee te klappen en voor de zoveelste keer een een-tweetje op zang te doen. Een paar fans lenen hun smartphone uit voor een selfie vanaf het podium, waarvan eentje later een gesigneerde setlist in de handen geduwd krijgt. Gray krijgt de lachers op haar hand als ze in eigen bewoording nog even benadrukt hoe bijzonder livemuziek is: ‘You guys accept the fact that I don’t sell my asshole online!’
Het is allemaal hosanna en als de overdaad aan belichting deze keer beperkt blijft tot een paar momenten, hoeven we ook niet zo vaak met onze ogen te knipperen. De gitaarsolo van Mavro tijdens afsluiter If There’s No Seat In The Sky (Will You Forgive Me?) is verpletterend en de kraakheldere vocalen van Gray mogen nog een keer tot het dak van de voormalige kerk reiken. Zo overdonderend als in Tolhuistuin was het allemaal niet, toch voel je aan alles dat er iets groots in het vat zit. De vraag is alleen of dat er ooit helemaal uit gaat komen.
Gezien: 27 oktober 2025 in Paradiso, Amsterdam
Fotografie: Daniël de Borger
