The Limiñanas hebben duidelijk niks met ego’s. In de uitverkochte Tolhuistuin, waar het podium is volgebouwd met vijf pedalboards, zeven gitaren, drie synths, vier microfoonstandaards, een drumstel en een zebrakleed, cijferen Marie en Lionel Limiñana zichzelf moeiteloos weg ten faveure van hun sessiemuzikanten. Niet verwonderlijk, want het additionele viertal vertegenwoordigt een heel arsenaal aan muzikanten dat door de jaren heen op de albums van het Franse echtpaar meespeelde.
Fotografie Anne-Marie van Rijn
De avond begint beheerst en de set heeft een heldere opbouw. Vier tracks van het laatste album Faded (2025) – Spirale, Prisoner Of Beauty, Shout en J’adore Le Monde – leggen het fundament met hun lange, broeierige intro’s en donkere basgronden, zonder meteen het gaspedaal te raken. Tom Gorman (Kill The Young) neemt het grootste deel van de vocalen op zich. Normaal staan de albums van The Limiñanas vol gastzangers, maar live is het Gorman die ze vrijwel allemaal vervangt – en dat doet hij bijna eng goed. Met elke nieuwe track verandert zijn stem van kleur, alsof hij op afroep verschillende frontmannen uit zijn mouw schudt. Soms klinkt hij als een bezwerende Franse crooner, dan weer als een spastische garagepunker.
Het overwegend oudere publiek dat de Tolhuistuin massaal bevolkt, is een in trance verkerend terracottaleger. De band zoekt nauwelijks contact, maar speelt een geconcentreerde en redelijk in zichzelf gekeerde set. Met zes man en een backdrop vol drukke en psychedelische projecties zijn er immers al prikkels genoeg. De enige die voortdurend lijntjes uitgooit naar de zaal is gitarist Keith Streng (The Fleshtones), die over het podium slingert alsof hij rock & roll eigenhandig opnieuw wil uitvinden.
Na het blok Faded-tracks duikt de band hun oudere werk in: Down Underground, Je Ne Suis Pas Très Drogue en Malamore laten ons nog eens horen hoe The Limiñanas hun psychedelische garagefolk over de jaren steeds verder hebben uitgerekt. Met Salvation en Shadow People gaan de eerste stroboscopen aan en begint het publiek aarzelend mee te bewegen. De boel begint te kantelen.
Vanaf Je m’en Vais gaat alles schuiven. Coherente songs wijken voor uitwaaierende trips die tot goddelijke lengtes worden opgerekt en waarvan niemand wil dat ze eindigen. Bij Rocket USA, een cover van Suicide, zijn de contouren inmiddels volledig verdwenen. Rook, drones, schaduwen en ontspoorde stroboscopen nemen het Limiñanas-universum over. Band en zaal verdwijnen in dezelfde hallucinogene geluidstsunami. Lionel zijn gitaar snijdt als een stuurloze kettingzaag door de groepspsychose heen. In de zaal wordt niet gezongen of gedanst: hier wordt ondergaan.
Na de encore barst Lionel tijdens What Goes On van The Velvet Underground nog één keer uit in een crashende gitaarstorm, geflankeerd door Nico en Lou Reed op het projectiescherm. Een eindeloos lange, knetterende kortsluiting beëindigt de ruim anderhalf uur durende trip. ‘What goes on in your mind? / I think that I am falling down / What goes on in your mind? / I think that I am upside down’, aldus Reed. Precies dat.
Gezien: 16 april 2025 in Tolhuistuin, Amsterdam.
