De band begint een half uur na de aangekondigde aanvangstijd, maar dan heb je ook wat. Met opener Mothers of the Sun laat het vijftal horen hoe je een nummer perfect op moet bouwen. De song begint kaal, maar langzaam maar zeker komen er steeds meer instrumenten bij, die uiteindelijk toewerken naar een geweldige climax. Vooral de gitaarriff is om te smullen. Het daaropvolgende Florian Saucer Attack, eveneens van de nieuwe plaat, zet die sterke lijn voort en met oudje Stormy Highs wordt de zaal definitief ingepakt. Hoewel het enthousiasme er niet bepaald van af spat, lijkt de band er toch wel lol in te hebben. Vocalisten Amber Webber en Stephen McBean stellen zich verlegen op, maar gaan beiden duidelijk helemaal op in de muziek. Het geheime wapen van de band blijkt drummer Joshua Wells, die zijn drumstel te lijf gaat met ongelofelijk veel energie.

Na het sterke begin gaan die vele langzame en uitgesponnen nummers toch enigszins tegenstaan. Het acht minuten durende Tyrants van prijsalbum In the Future krijgt een ijzersterke uitvoering mee, maar daarna zakt het concert wat in. De band speelt vanavond in totaal veertien nummers in een ruime anderhalf uur en daardoor zit er, zeker in de tweede helft, af en toe erg weinig vaart in de show. Toch zijn er nog genoeg sterke momenten te ontdekken. De dromerige stukken doen soms wat ze moeten doen, de luisteraar in andere sferen brengen, en dan zijn ze om te smullen. Ook komt er zo nu en dan een riff voorbij waardoor je wel in beweging moet komen.

Zo kennen de meeste nummers ofwel een sterk begin, een sterk middenstuk of een sterk einde, maar zijn er slechts een paar die de volledige speelduur weten te boeien. Tegen het einde van de hoofdset komen er nog een paar van die pareltjes voorbij, zoals het heerlijk dromerige Space to Bakersfield. Als de toegift begint met een oersaai synthesizerintro zou je bijna vergeten dat het grootste gedeelte van het nummer (Over and Over) The Chain met dusdanig veel venijn wordt gespeeld dat de zanger van het keiharde voorprogramma Dysnea Boys aan de rand van het podium goedkeurend staat mee te knikken. Don’t Run Our Hearts Around zou de avond knallend af moeten sluiten, maar ook die begint tegen het einde wat voort te kabbelen. Een typerende afsluiting voor een bij vlagen sterk, maar uiteindelijk toch wat teleurstellend optreden.

Fotografie: Lisa Boels

Gezien: 15 april 2016, Melkweg, Amsterdam