Een kleine twee maanden zijn de drie indierockers uit New York inmiddels op tournee. Aanleiding is het nieuwe album Sit Down For Dinner dat eind september verscheen. De setlist van Blonde Redhead onderstreept eens te meer dat het de noiserock ver achter zich heeft gelaten: op slechts een enkel nummer na horen we geen tracks van voor 2004. Opvallend is verder dat ze maar liefst acht studioalbums ongemoeid laten. Vanavond gaan we zien of Blonde Redhead de aandacht van Paradiso weet vast te houden met het huidige, vrij mellow repertoire.
Fotografie Willem Schalekamp
Het schaars verlichte podium is sober aangekleed met als achtergrond bladervormige ornamenten die neer lijken te dwarrelen vanuit het allerhoogste punt van de zaal. Paradiso is volgelopen met een divers publiek. Zoals vaker de laatste tijd spotten we ook nu weer wat vaders met dochters. Kazu Makino, van origine Japanse, heeft een kort glitterrokje aan maar is niet de blikvanger. Dat zijn namelijk zonder twijfel de Italiaanse broers Amedeo en Simone Pace. Even denken we dat de winterschilders het toneel opkomen, want de identieke tweeling heeft niet alleen hetzelfde grijze kapsel met dito baard, maar dragen allebei een wit ketelpak.
Hoewel Blonde Redhead vanavond zeven van de in totaal elf nieuwe nummers brengt, ligt de nadruk (gelukkig) ook op het prachtige 23 (2007) en op hun allerbeste plaat Misery Is A Butterfly (2004). Opener Falling Man is afkomstig van die laatste en wordt gezongen door Amedeo. Zijn stem, volstrekt uniek maar niet per definitie mooi, blijkt live een ijzersterke troef die doordringt tot in de verste uithoeken van Paradiso. Kazu en Amedeo zullen elkaar de hele avond vocaal blijven afwisselen en aanvullen. En ondanks haar eveneens kenmerkende stemgeluid werkt die match wonderwel.
Uit alles blijkt hoezeer de drie muzikanten tot in de allerfijnste details op elkaar zijn ingespeeld. Woorden tot het publiek zijn spaarzaam en de focus op instrumenten en spel bijna voelbaar. Spannend wordt het als ze het titelnummer van hun laatste album inzetten. Immers, terecht zei OOR over Sit Down For Dinner dat veel tracks bijna door je handen glippen vanwege hun wat schetsmatige karakter. Verrassend genoeg is die angst live volstrekt ongegrond. Bij Sit Down For Dinner (Part 1 en 2 vloeien naadloos in elkaar over) trekt Amedeo bijkans alle effecten uit zijn pedalen en komen er lange fluittonen van zijn gitaar af die uiteindelijk overgaan in een vette distortion.
Bipolar komt van het album Fake Can Be Just As Good (1997) en staat niet op de setlist. Het is de enige track van voor 2000 en wordt door drummer Simone aangegrepen om letterlijk alles uit de kast te trekken. Naast zijn gewone drumstokken zien we hem al regelmatig brushes en mallets ter hand nemen, maar dat er een stok wordt ingeruild voor een sambabal is verrassend. Zeker als hij het momentum mist deze tijdig weer om te wisselen en er aldus vertwijfeld een klap mee op het bekken geeft. Simone is een technisch sterke, snaarstrakke drummer en hoewel de tijd van ellenlange solo’s godzijdank achter ons ligt, accepteren we van hem dan ook volgaarne wat uitgesponnen roffels.
De set eindigt niet met luide troms maar dooft – op die ene aanwezige met een hoestbui na – langzaam op de wegebbende klanken van Kiss Her Kiss Her. Na de toegift blijft Kazu lang hangen op het podium. Terwijl de crew alvast gaat afbouwen strooit ze wat gesigneerde setlists richting de achterblijvers.
Conclusie? Het ‘nieuwe’ Blonde Redhead knalt live een stuk harder dan vanaf het vinyl en is een onweerstaanbare podiumact.
Gezien: 6 december 2023 in Paradiso, Amsterdam
Bestel de kerst-OOR!
Uiteraard pakt OOR deze feestmaand weer uit met heel veel lijstjes, we duiden het fenomeen Caroline Polachek, spreken Lankum en Robin Kester over hun Eindlijst-noteringen, werpen een scherpe blik op de popsterren van nu met schrijver Hanna Bervoets, bespreken het tumultueuze jaar met Queens Of The Stone Age en gaan in het gesprek met Prins S. en Sophie Straat. Ook volgen we de tragische levenswandel van de dit jaar overleden Sinéad O’Connor en spreken we OOR-coryfee Anton Corbijn over zijn nieuwe expositie MOØDe. Dat en nog veel meer.
