In de gameklassieker Resident Evil 4 gaat voormalig agent Leon Kennedy op zoek naar de ontvoerde dochter van de president. Hij belandt in een gehucht waar hij wordt belaagd door grommende dorpelingen, tot hun rottende tanden bewapend met fakkels, hooivorken, cirkelzagen en andere brute voorwerpen. Op het moment dat de meute hem lijkt te gaan overspoelen, galmt er een bel over het dorpsplein. De inwoners kijken met dode ogen op, laten hun wapens vallen en lopen in een stoet naar de kerk achter de begraafplaats. Leon is heus geen rookie. Hij overleefde een door zombies overspoelde stad in Resident Evil 2. Maar hier begrijpt hij niets van.
Fotografie Daniël de Borger
Ik moet aan Resident Evil 4 denken kort nadat Isaac Faulk, drummer van het immens populaire Blood Incantation, op een gong slaat. Terwijl die klank door de Ronda trilt, zie je doodgewone mensen veranderen in een doorgedraaide meute. Wanneer frontman Paul Riedl vervolgens zijn vuist in de lucht steekt, ontstaat er meteen een wall of death, en lanceren toeschouwers zich op en over elkaar.
Natuurlijk: dit soort gruwelijke moshpits zijn metalclichés, en er gaat geen metalconcert voorbij waarin er niet een beetje fysiek wordt gedanst frontstage. Bij Blood Incantation ontstaan deze taferelen echter zo makkelijk en zo moeiteloos, na slechts een klank of een gebaar van een bandlid, dat het publiek daadwerkelijk onder de invloed lijkt te zijn van Las Plagas, de parasiet die de boosdoener zal blijken in Resident Evil 4.
De groep uit Denver, Colorado is dan ook veel meer dan een typische metalband. Als geen andere vaandeldrager van het genre voor hen maakt dit viertal muziek met een bezwerende spirituele insteek. Hun beste nummers zijn hele universums op zichzelf, vol portalen die je van wereld naar wereld teleporteren. Het ene moment spreekt Riedl je statig toe met de diep gruntende stem van een kikkerkoning. Het andere vlieg je door kalme sterrenstelsels waar synthesizersoundscapes en prachtige samenzang je in hogere sferen brengen. Je reist langs kabbelende beekjes van diep groovy basspel en fonkelende gitaarlijntjes. En dan ineens een ‘WUH!’ en de arm van de kikkerkoning, die door het portaal schiet en je weer een zwart gat in trekt, met als eindbestemming een bloederige martelkamer waar men met drumstokken en plectrums je schedel inbeukt.
Blood Incantation maakt metal by way of Pink Floyd. Ze zijn het opblaaszwijn op de hoes van Animals, teruggekeerd na 48 jaar machteloos rondzweven (omdat Roger Water vergat er een touwtje aan te knopen) en nu uit op wraak. Door hard gebeuk te vermengen met momenten van prachtige melodieën, waar middels futuristische geluiden het bestaansrecht van de mens wordt onderzocht, brengt Blood Incantation je als luisteraar in een trance, maar zet het je tegelijkertijd continu op scherp. In TivoliVredenburg speelt de band zijn laatste planeet van een plaat, Absolute Elsewhere, in zijn volledigheid en het is, in een woord, perfectie.
Ik draai al eventjes mee als recensent en sta er normaliter professioneel bij. Er valt altijd wel iets te zeiken. Maar al in de transitie tussen bezwerende gitaarsolo en percussie-stampede halverwege de eerste tablet van openingsepic The Stargate is er vanavond niets meer over van een kritische houding. Blood Incantation gaat zelf volledig op in wat het speelt, waardoor je als toeschouwer niet anders kan dan het voorbeeld volgen. Haren los, ogen dicht, zo nu en dan een vuist in de lucht. Je gehoorzaam laten meevoeren door deze bloederige star-destroyer. Leven in het moment naar de woorden van Riedl: ‘All life is temporary. What lasts is consciousness.’
Gezien: 4 mei 2025 in TivoliVredenburg, Utrecht
