De hoogtijdagen van het gros van de bands ligt ergens halverwege de jaren tachtig. De vraag is dan ook of die acts zijn blijven hangen in lang vervlogen tijden, of dat ze anno 2016 nog steeds kunnen boeien. Zo ook bij The Waterboys, diein Nederland successen boekten met The Whole Of The Moon en A Girl Called Johnny. Van de formatie van toen is weinig over: naast originele zanger Mike Scott en violist Steve Wickham staan vier nieuwe bandleden. Dat het ervaren rotten in het vak zijn, blijkt wel uit de manier van spelen. The Waterboys klinkt namelijk nog verrassend fris, en het joie de vivre waarmee de band speelt, is fijn om naar te kijken. Ook nummers van vorig jaar uitgebrachte Modern Blues misstaan niet.

Het was nog maar de vraag of Maria Mena op Bospop zou kunnen spelen. De Noorse zat in het vliegtuig vanaf Düsseldorf toen bleek dat haar apparatuur op het vliegveld was achtergebleven. Op last van het personeel is het vliegtuig omgekeerd om vervolgens met een vertraging van een uur aan te komen. Ze is dan ook blij te kunnen optreden, maar of dat helemaal wederzijds is, valt te bezien. De tent van Bospop vindt het veel gezelliger om te kletsen op deze warme festivaldag, met als gevolg dat de kleine liedjes van Mena compleet verzuipen. De twee uitzonderingen zijn oude hits Just Hold Me en All This Time – bij die laatste wordt zelfs massaal met de armen gezwaaid. Toch hoor je Maria Mena liever op je koptelefoon na een hartverscheurende break-up dan in een volle festivaltent.

Als de avond begint te vallen staat Seal op het Mainstage. Begeleid door drie mannen met toetsen en knopjes voor hun neus brengt de 53-jarige Brit een zwaar geladen elektronische set. Hij is dan ook meer entertainer dan muzikant: constant bezig met de camera of met het pleasen van de eerste rijen. Natuurlijk zijn daar eigen hits Crazy, Killer en ballad Love’s Devine. Maar Seal zou Seal niet zijn zonder covers. Hall & Oates’ Sara Smile past perfect bij de stroopstem van Seal, maar Tears for Fears’ Mad World wordt behoorlijk opgeblazen door een belachelijke hoeveelheid synthesizers. Wat rest is dertien in een dozijn pop, gebracht als het foute meezingfeest met natuurlijk die zoetsappige evergreen van een afsluiter. Credible is het niet te noemen, maar doordat de Engelsman alles met overtuiging en attitude brengt, komt hij er mee weg.

Kiss From a Rose wordt massaal aangegrepen om een goed plekje in de tent te veroveren bij Selah Sue, samen metonder andere Kovacs en DeWolff een van de hedendaagse namen van op het affiche. Ze blijkt erg goed te passen op het festival, want de tent puilt werkelijk uit. In een uur vliegt ze met indrukwekkende souplesse, dito uitstraling en een solide zeskoppige band door een setlist vol hits. Raggamuffin en I Won’t Go For More worden gretig meegezongen en met This World wordt de tent omvergeblazen. Wat een klasbak is het ook eigenlijk: eigen sound, goed bij stem en met een hoop fijne liedjes precies wetend hoe een festivalpubliek moet worden aangepakt.

Hetzelfde kunnen we ook zeggen van Nena, de afsluiter van de zaterdag. In het kwartier dat we van de show zien, zien we een vrouw met uitstraling en een overtuigende podiumpresentatie. Na al die jaren is de 56-jarige Duitse zangeres het nog niet verloren.

Op zondag beginnen we met Trixie Whitley. Een supertalent, schreeft OOR vorig jaar over haar tweede album Porta Bohemica. Een status die deze Gents-New Yorkse muzikante moeiteloos waarmaakt op de vroege, broeierige zondagmiddag. Soms als stoere bluesrock-chick en soms gevoelig, vertrouwend op haar unieke stemgeluid met briljante uithalen, zoals tijdens prijsnummer Breathe You In My Dreams. Het predicaat soulzangeres wil ze niet hebben, en dat is terecht: de gehele set bestaat uit een mengeling van soul, blues, en roots en ze is fantastisch bij stem. Op plaat al goed, maar live nog een stapje beter, zoals we al zeiden: supertalent.

Van de lege festivalweide bij Whitley is een uur later niets meer terug te zijn bij de Counting Crows. De zondag van Bospop is met 23.000 bezoekers, in tegenstelling tot de zaterdag, nagenoeg uitverkocht. Volle bak, stralend mooi weer en vrolijke popliedjes op het programma. Een inkoppertje voor de Amerikanen zou je zeggen, maar dan moeten ze wel de juiste nummers spelen. Mr. Jones wordt erg vroeg gespeeld en niet helemaal zuiver gezongen. Grootste troeven Accidentally in Love en Joni Mitchell-cover Big Yellow Taxi worden zelfs helemaal overgeslagen. Wat overblijft zijn gezapige, maar wel zonnige liedjes. Prima om bij in het gras te liggen en af toe in te dutten, maar zeker niet meer dan dat.

Elvis Costello heeft zijn vaste begeleidingsband The Imposters meegenomen naar Weert. Hij is helemaal genezen van de infectie aan zijn luchtwegen die hem twee maanden geleden noopte een deel van zijn solotour, waaronder TivoliVredenburg Utrecht, af te zeggen. Niet meer de jongste natuurlijk, maar na Nederlandse shows voor McCartney, Bruce Springsteen en eerder dit weekend Neil Young, kan Elvis Costello met zijn 61 jaar natuurlijk niet achterblijven. Merk je nog iets van die leeftijd? Jawel, want bij vlagen moet Costello de zeilen bijzetten om zuiver te blijven. Dit compenseert hij met charisma en enthousiasme – zoals we wel vaker zien dit weekend. De muziek van Costello werkt goed op het festival, op het opbeurende Watching The Detectives wordt uitbundig gedanst en klein liefdesliedje Alison wordt zwijmelend ontvangen door knuffelende echtparen. Perfecte boeking voor het festival.

In de tent staat Steve Vai klaar. Een stuk uit de film Crossroads leidt de set in, waarna de gitaarvirtuoos uit de jaren tachtig en negentig de ene na de andere solo uit zijn met led-lampjes verlichte gitaar tovert. Vai speelt de eerste nummers met ogenschijnlijk een 3D-bril op. Als die afgaat, valt het oog op de opvallende mimiek waarmee de Amerikaan speelt. Vergezelt door een bassist met een zes-snarige bas en een drummer die het drumstel doormidden lijkt te willen slaan, krijgt de tent een instrumentale set rock met gillende en scheurende gitaarsolo’s voorgeschoteld. De meesten hebben het na twintig minuten wel gezien, want hoe indrukwekkend ook, eentonig wordt het wel.

Santana was, zo geeft de organisatie toe, de gewilde afsluiter voor Bospop 2016. De Mexicaan weigerde, omdat hij graag voor een volle festivalweide speelt, zonder mensen die een laatste trein moeten halen. Hierom begint de beroemde gitaarvirtuoos om negen uur en dus zien we halverwege de set de zon prachtig ondergaan op de tropische jams volgend op Smooth, waarin zelfs Roxanne van The Police zit verwerkt. Over anderhalve week wordt Carlos 69 jaar, de jaren beginnen dan ook te tellen en dat is geen schande. Na een moeilijk eerste kwartier is hij compleet buiten adem en gutst het zweet van z’n voorhoofd. Daar waar het telt, in zijn vingervlugheid, is niets te merken en dat is maar goed ook. We zijn getuige van een fantastische latinband, met drie verschillende drumstellen, blazers, een stel prima zangers en een in uitstekende vorm stekende Santana die ouderwets met gitaarsolo’s strooit. Dansen geblazen dus, bij het hoogtepunt van de zondag.

Er moest dus gezocht worden naar een alternatieve afsluiter na de afwijzing van Santana. In die zoektocht kwam de organisatie uit bij de mannen van Kensington. Op een groot aantal Nederlandse festivals een logische beslissing, maar hier op Bospop met een gemiddelde leeftijd van boven de 45 jaar, hebben de Utrechters het moeilijk. Het terrein wordt langzaam leger. Onderweg naar de uitgang is het verbrande koppen tellen. Terwijl we ons met een bruin tintje en een grote glimlach huiswaarts spoeden, gaan de gedachten terug naar al die natte festivals van de afgelopen maand. Want zonder dat we het eigenlijk door hadden, waren we ontzettend toe aan zonnig festivalweekend. Bospop bedankt!

Door Jeroen Sturing / Fotografie: Frans LaHaye

Gezien: 9 en 10 juli 2016, Bospop, Weert