Als Antillectual om half negen de avond mag openen is het al flink druk in de zaal. En terecht, het drietal uit Nijmegen is de meest toerende en misschien wel interessantste punkrockband van Nederland. Het geluid werkt alleen niet echt mee. Vooral in de achterste helft van de zaal is de gitaar nauwelijks te horen en ook de vocalen van Willem staan verschrikkelijk afgesteld. Gaandeweg wordt het iets beter en slaat Antillectual zich dapper door de set heen. Ook letlive. – wiens derde album Fake History dit jaar in Europa door Epitaph werd uitgebracht – heeft te kampen met een matig geluid. De podiumpresentatie van de band maakt echter alles goed. Zanger Jason Butler is een ware wervelwind die een half uur lang als een razende over het podium springt. Alles wat in zijn weg staat, gaat met geweld aan de kant. Eindelijk weer eens een posthardcoreband waarvan de zanger schreeuwt omdat ie het gevoel heeft dat ie moet schreeuwen en niet omdat het nou eenmaal zo hoort.

Even na half elf is het podium voor Boysetsfire. Opener Release The Dogs wordt door de hele Melkweg meegezongen. Dat is maar goed ook, want ook de veteranen uit Newark, Delaware moeten opboksen tegen het slechte geluid in de Melkweg. OOR besluit zelfs om iets te doen wat journalisten normaal niet graag doen: de plek naast de bar verlaten voor een plekje helemaal vooraan. Het blijkt de beste keuze van de avond te zijn, want vooraan is het geluid stukken beter. Bij tweede nummer Eviction Article kan het feest dan ook echt losbarsten. Boysetsfire bewijst vanavond dat de break van ruim drie jaar de band goed heeft gedaan. Zanger Nathan Gray is gefocust, de band speelt strak. Waar Boysetsfire in het verleden nog wel eens een potje van zijn liveshows wilde maken, is vanavond het omgekeerde waar. Daarbij lijkt de band oprecht blij met de volle zaal voor de neus. Boysetsfire is nederig, het publiek wordt uitgebreid bedankt – ondanks dat een echte pit uitblijft – en de intermezzo’s tussen de nummers door zijn veel minder lang dan vroeger.

Na Walk Astray komt de grootste verrassing van de avond. Boysetsfire speelt In Hope, een nummer dat in het verleden niet vaak gespeeld werd. Onterecht, want het zorgt voor het grootste kippenvelmoment van de avond. Verder kent de set niet veel verrassingen. Aan de ene kant jammer, want iedere fan had misschien gehoopt eindelijk eens zijn of haar favoriet die vroeger nooit gespeeld werd te kunnen horen. Aan de andere kant: met nummers als Empire, Twelve Step Hammer Program, Pariah Under Glass en White Wedding Dress bewijst Boysetsfire ook in 2011 nog mijlenver voor te liggen op die hippe posthardcore/emobands van tegenwoordig voor wie kleding en look belangrijker zijn dan de muziek.

Met de geweldige drie-eenheid My Life In The Knife Trade, After The Eulogy en Rookie – luister die drie nummers en ook u bent gegarandeerd fan – komt er een einde aan een gedenkwaardige avond Boysetsfire. Een avond waarop misschien niks ongewoons gebeurde, maar wel een avond waarop de band met speels gemak laat zien waarom al die fans al vanaf de break up in 2007 smeekten om een comeback. Vroeger speelde Boysetsfire nooit een toegift, voor deze tour maakt de band een uitzondering. En zo komt er met Falling Out Theme en Handful Of Redemption een einde aan een van de beste concerten van het jaar.

En het mooie? Aanstaande donderdag 30 juni speelt de band nog in de Mezz, Breda.

Fotografie: Paul Barendregt

Gezien: 26 juni 2011, Melkweg, Amsterdam